Die linkshändige Frau By Peter Handke
Peter Handke Á 5 review
Marianne, dreißig Jahre alt, und ihr achtjähriger Sohn Stefan warten auf die Rückkehr Brunos, des Mannes und Vaters, von einer mehrmonatigen Geschäftsreise. Als er zurück ist, erzählt Bruno von seinem Allein- und Fremdsein in Finnland, von seiner Angst und der daraus resultierenden Verbundenheit mit Marianne und Stefan »auf Leben und Tod... und das Seltsame ist, daß ich sogar ohne euch sein könnte, nachdem ich das erlebt habe«. Am Tag darauf beschließen beide, sich zu trennen. »Für immer?« fragt Bruno. Und nach und nach hören sie auf, die Tage zu zählen, die sie allein sind. Die neue Form des Daseins beginnt sie zu schützen und zu stärken.
Die linkshändige Frau
Αριστερόχειρη γυναίκα θα πει αδέξια γυναίκα. Η ηρωίδα της νουβέλας του Χαντκε έχοντας μια ζωή που κινείται σε συγκρεκριμένα ρουτινιάρικα μοτίβα και η καθημερινότητα είναι ίδια και επαναλαμβανόμενη αποφασίζει ξαφνικά να εγκαταλείψει αναίτια το σύζυγο της, να παραμελήσει το ίδιο της το παιδί και προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό της, να ανακαλύψει τη ζωή που υπάρχει γύρω της όντας μόνη και χωρίς να χει συμπληρωματικό ρόλο στις ζωές των άλλων. Μέσα από αυτήν την χωρίς ερμηνεία απόφαση της ηρωίδας ο Χάντκε θα μιλήσει για τη μοναξιά θα προσεγγίσει την ιστορία του τόσο από την πλευρά της ηρωίδας όσο και από την πλευρά του εγκαταλελειμμένου συζύγου χωρίς να μοιράσει στους ήρωες του ρόλους θύτη ή θύματος.
Η γυναίκα: «Όχι. Δεν θέλω να είμαι ευτυχισμένη, το πολύ πολύ ευχαριστημένη. Φοβάμαι την ευτυχία. Πιστεύω πως δε θα την αντέξω, εδώ, μέσα στο κεφάλι μου. Θα τρελαθώ οριστικά, ή θα πεθάνω. Ή θα σκοτώσω κάποιον.
Η Φραντσίσκα: « Θέλεις λοιπόν να μείνεις έτσι, μόνη σε όλη σου τη ζωή? Δεν έχεις την επιθυμία να είναι κάποιος φίλος σου, ψυχή τε και σώματι;»
Η γυναίκα φώναξε σχεδόν: Μα πως, βέβαια! Αλλά δε θα ήθελα να ξέρω ποιος είναι. Ακόμα και αν περνούσα όλο τον καιρό μαζί του δε θα ήθελα να τον γνωρίζω. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που θα μ’ άρεσε- χαμογέλασε σαν να χαμογελούσε στον εαυτό της, θα μου άρεσε να είναι αδέξιος, να είναι λίγο, πώς να το πω μπουνταλάς! Δεν ξέρω γιατί, αλλά θα μου άρεσε.
Όταν μπήκε στο σπίτι, η γυναίκα στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάχτηκε. Κοιτούσε τον εαυτό της κατάματα όχι για να δει πως είναι, αλλά επειδή νόμιζε πως έτσι μπορούσε να σκέφτεται νηφάλια για την ίδια. Άρχισε να μονολογεί μεγαλόφωνα: «Μπορείτε να σκέφτεστε ότι θέλετε. Όσο περισσότερο πιστεύετε ότι μπορείτε να μιλάτε για μένα, τόσο πιο ελεύθερη θα είμαι απέναντι σας. Καμιά φορά, μου φαίνεται πως τα καινούρια πράγματα που μαθαίνουμε για τους άλλους δεν έχουν καμιά αξία. Στο μέλλον, αν κάποιος θελήσει να μου εξηγήσει πως είμαι- είτε για να με κολα��έψει, είτε για να με κάνει δυνατότερη- δεν θα το επιτρέψω. Δε θα επιτρέψω τέτοια αναίδεια».
Ευχάριστη αναγνωστική έκπληξη με ένα θέμα που σε μια πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται απλό όμως στην πραγματικότητα πραγματεύεται φόβους όλων μας όπως η ιδέα του και ο φοβος του να είμαστε μαζί με κάποιον, η μοναξιά. Χωρίς περιττές αναλύσεις ο συγγραφέας αποδίδει τον ψυχισμό των ηρώων καθώς και τα αποτελέσματα των αποφάσεων τους. Η αριστερόχειρη γυναίκα πήρε την απόφαση να μείνει μεν μόνη της όμως την ίδια στιγμή δεν αισθάνεται χαρούμενη με την απόφαση της παρολο που η αποφαση μοιάζει και είναι μονόδρομος και για τους δυο. Ενδιαφέρον ανάγνωσμα ίσως λίγο πεσιμιστικό αλλά από κείνα που έχουν πολλά να σου πουν. Εξαιρετικά φροντισμένη έκδοση από τις εκδόσεις Μελάνι και πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση και το εισαγωγικό σημείωμα της Σώτη Τριανταφύλλου. Theatre, Fiction و كمان بتقولي مساء الخير؟الطلاق هو الحل الأخير اذا
هكذا و على نمط هذا المشهد السينمائي الخالد تفاجئنا بطلتنا
هل من حق طرف طلب الطلاق لان مزاجه كده؟
اانني وحيد لدرجة انني لآ اجد من افكر به قبل النوم كل يوم ا
هكذا أعلن الأب عن آخر مشاعره كتحذير بعد ان أخبرته ابنته انها اعلنت انفصالها عن زوجها ..بدون سبب على الاطلاق
رواية عن الوحدة *
حسنا بتفاصيله الاخاذة يفشل هاندكه في الفوز بتعاطفي مع ببطلته و عقليتها الأوروبية المستقلة التي تدعم تحقيق الراحة الشخصية بغض النظر عن الثمن
بالطبع لا يمكن ان تجد مثلها في اي قصة شرقية
لابد لنا من سبب ما و لو كان انه يهرش كثيرا
او: لا تحب فيلم كازابلانكا
او لأن: كلهم مصطفى ابو حجر
و الا كانت متبطرة جدا
من الروايات الهامة عن الوحدة *
تدعم الرواية الوحدة و تخوف من اثارها ..و ان كان هاندكه قد اوضح هذا باسلوب مفكك ؛خاوى ..يثير الملل
كما انها من أهم الروايات التي تعتذر للرجل عن مزاجية المرأة ..
التي لا نحظى كثيرا بها في بلادنا لانها خيال علمي طبعا 😂ا
فاز الكاتب في 2019 بنوبل للاداب ☆ Theatre, Fiction I am a left-handed woman.
I was born in the winter/spring when the author wrote this book. But not in Paris, where he wrote it.
Do I need more connection to it? Does Handke need any connection to his story, or his characters? Isn't everything meaningless, lonely, randomly thrown together, or held together by unimportant circumstances?
Are we happy alone or in company? Are we happy? Why would we want to leave each other? Or stay together?
A woman (left-handed, presumably, although she uses a typewriter that makes her feel pain in her wrist joints) spontaneously leaves her husband and tries to live life on her own, drifting from one day to the next, feeling good sometimes, and horrifyingly lonely at other times. My latent thought is: exactly as she would if she stayed in her relationship.
Boredom, pain, aggression, occasional happiness and freedom. Time passes. Slowly.
What would change the situation?
If he loved me when I am not dependent on him anymore.
I wonder if that is true. Women's eternal dilemma.
I am a left-handed woman typing on a computer. My left-handedness doesn't show that often anymore. Handke captures a question in the air, and he leaves it there - blowing bubbles of words to give it temporary company.
Plop! Another one burst. The question lingers...
PS: A Nobel Prize wasted! The world is full of writers that are AT LEAST as talented as the out-of-date Mr Handke, and they don't fit the disappointingly boring framework of being a white male European with a tendency to choose their politics to fit their inflated ego! Theatre, Fiction أنا عسراء، لذا وبكل بساطة كان هذا هو سبب قراءتي للرواية.
الرواية عن المرأة التي تترك زوجها (لا يعلم إلا الله لماذا) وتقف وحدها بصلابة في مواجهة الوحدة
الرواية في بدايتها تُشبه رواية هكذا كانت الوحدة امرأة بلا مشاكل تُذكر تقرر التخلي عن كل شيء بلا سبب
بلا سبب سوى التيه والرغبة في التخلي عن كل شيء والبدء من جديد
لا أدري هل هي أزمة عمرية طبيعية تمر بها بعض النساء أم أنه خيال الكُتاب الجامح (سأتأكد حتمًا حينما أصل إلى هذا العمر يومًا ما) لكن رغم كل شيء هو فعل شجاع حتى وإن كان في رأيي أهوج وغير عقلاني.
القبول بالوحدة في مقابل الحُرية، لكن قبل أن نرتمي في أحضان الحرية والفضاء الرحب الذي ينتظرنا علينا أن نفكر في المساحات الشاسعة من الوحدة التي علينا أن نمضي بداخلها.
إذا لم نكن بالقوة التي تُمكّنا من مواجهة الوحدة فضلاً عن قهرها فمن الأفضل عدم ارتكاب حماقات غير محسوبة
ففي النهاية ذكرت أحد شخصيات الرواية؛ الوحدة تجلب العذاب الأكثر برودة والأكثر قرفًا الذي يمكن له أن يوجد: نصبح مائعين، عندها نحتاج إلى أناس ليعلّمونا أننا في جميع الأحوال لسنا تالفين إلى هذا الحد.
الرواية ركيكة، مفككة، بلا روح، ولا قوة.
فقط الشخصيات كانت مرسومة بدقة بعض الشيء، عدا ذلك فهي ركيكة.
النوفيلات والقصص القصيرة هما أصعب أنواع الأدب، تحتاج كتابتهما كثافة وعمق كي تُرضي القارئ.
وهذه لم تكن بالمستوى المطلوب.
تمّت
Theatre, Fiction إذا أردت أن تسعد امرأة وحيدة قدم لها هذا الكتاب .. حتى تشعر بقيمة ما تملك من الوحدة .. Theatre, Fiction
تدور الرواية القصيرة حول امرأة تنتظر وصول زوجها بعد رحلة عمل طويلة نسبياً. و بعد عناق الأحباب و ليلة مثالية تخبره دون مبررات، دون حب جديد أو حتى نزوة طائشة أنها تفضّل العيش وحيدة مع طفلها. و لأن قراراً ضخماً كهذا يجرجر خلفه الكثير من التبعات. فالوحدة لا تبدو على الدوام آمنة كما أنها ليست بالمشروع الذي يمكن الإشادة به على المدى البعيد. زوجها بالمقابل على النقيض منها تماماً فهو من منذ اليوم الأول يمضي للعيش في منزل صديقتها فهو لا يتقبل الحياة الخاوية. يخبرها أنها على الأرجح ستبحث قريباً عن طريقة للتخلص من حياتها البائسة. الأب يتفهم بدوره هذا الحل المؤلم حيث يعيش عزلة قديمة و يخبرها في نزهة ليلية أنه وحيد للدرجة التي لا يجد أحداً يفكر به قبل النوم. هاندكه كاتب خطير و إن كنت لا أدعي أنه مشوق، في جعبته الكثير من الالتقاطات العبقرية. لم أتوقع يوماً أن أجد من يكتب عن الصوت الذي تحدثه قدم بأظافر مقلمة حديثاً و عن امرأة تسد بأصبعها ثغرة صغيرة في كنزتها بشكل عفوي. و بمثل هذه الدقة يكتب الألماني عن الحياة التي لا تبدو في نظر البعض جيدة غير أنها تلائم صاحبها. Theatre, Fiction با دیگران از ایستگاه قطار زیرزمینی بیرون آمد
با دیگران در ساندویچی غذا خورد
با دیگران در رختشویخانه نشست
اما یک بار تنها دیدمش،
تنها جلوی دکهی روزنامهفروشی
با دیگران از برج اداری بیرون آمد
با دیگران تا آستانهی پیشخان مغازه راه خود را باز کرد
با دیگران کنار زمین بازی نشست
اما روزی از پشت پنجره دیدمش
دیدمش که تنها شطرنج بازی می کند
با دیگران روی سبزهزار دراز کشید
با دیگران در تالار آینهها خنده سر داد
با دیگران در ترن هوایی فریاد زد
و بعد تنها یکبار تنها دیدمش
دیدمش که تنها در سرزمین رویاهایم قدم بر میدارد
اما امروز که در خانه ام باز است:
گوشی تلفن سروته است
مداد در سمت چپ دفتر یادداشت
کنارش دسته ی فنجان چای در طرف چپ
کنارش سیب را عوضی پوست کندهاند(آن هم ناقص)
پرده ها از سمت چپ گشودهاند
و کلید خانه در جیب چپ کت
خودت را لو دادی زن چپ دست
نکند میخواستی به من چیزی بفهمانی؟
دوست دارم در قارهای دیگر ببینمت
زیرا آنجا سرانجام میان دیگران تنها مییابمت
و تو در میان هزاران انسان دیگر مرا خواهی دید
و عاقبت به سوی هم خواهیم شتافت
آخرین پاراگراف از کتاب نقلقولی از گوته است که به زیبایی سطر به سطر کتاب را جمع می بندد:
«بدینگونه هر کس به طریقی،دانسته و ندانسته، سر در کار خویش میگیرد و گویی تمامی امور بر همان مدار همیشگی راه میپوید، زیرا ��یگمان، حتی در گرداب یأس و نومیدی که افق زندگی تیرهوتار می نماید، فرد چنان می زید که گفتی هیچ ملالی در کار نیست.» Theatre, Fiction İnsan çabuk yoruluyor, bir evde, yalnız.
🌟
İyi bir uzun öykü, ilk Handke okumamdı, devam edeceğim... Theatre, Fiction (the film, at least some, is up on Youtube; to be honest, I think reading this is enough)
One evening, Marianne, a housewife living in a West Germany suburb, realises her husband, Bruno, will leave her at some point - so she asks him to leave, which means she will have to pick up the career she previously had (translating French works into German) to earn money to support herself and her son Stefan. At first it feels scary and disorienting, but gradually the feeling changes to feel like freedom.
The book is very short (I read it in two days but could've easily read it in one day), and quite filmlike, so I feel the author was already thinking about making it into a movie. Often the names for the people go unused, so we get: the woman, the child, the publisher, the father/grandfather, the actor, the salesgirl etc. The time seems to be from January to February (Christmas trees being getting rid of).
It's interesting to see Bruno the husband's reaction to Marianne's declaration - at first .
I think of the scenes in the book: the hotel evening where she tells Bruno to leave,
Standing at the hall mirror, she brushed her hair. She looked into her eyes and said, 'You haven't given yourself away. And no one will ever humiliate you again.'
Of course, the book is in the end about how Marianne will rearrange her life, how she will mentally accept her decision. And how the people around her react to her decision to detach from her husband - not a particularly oppressive wave of reaction, thankfully. I think having a son, and doing things with him helps, and having good skills to pick up work again is good. I do admit that the cover art for my book, a still from the film, attracted me to the book in the first place, but although the book was a bit odd, it was still entertaning, enjoyable. And something a bit different to read at this point of the year and its challege-theme. Theatre, Fiction Ho voluto provare il Nobel che ha vinto quest'anno, per ora solo la quota azzurra del premio Peter Handke, per poi magari passare alla quota rosa.
Ho cominciato La donna mancina a scatola chiusa, come un salto nel buio perché Handke è un nome poco rimbalzato nelle mia entourage di echi letterari, tam tam da contatti, vicini, input mediatici, molto rari gli ammiccamenti sugli scaffali di librerie, quelle vere e fisiche.
Quindi prima di leggerlo non mi informo molto, so solo che un mese fa aveva vinto il Nobel.
Il libro è molto breve 65 pagine, il titolo è strano La donna mancina, mancina nel significato antico latino di mancante, qualcosa di fuori posto come sbagliato. È una storia esilissima, un po’ improbabile, con un taglio cinematografico apprezzabile (infatti in seguito scoprirò che Handke è stato oltre che drammaturgo, saggista, poeta, scrittore in prosa anche regista - da questo film hanno tratto un film).
Due parole sulla trama, pressoché inesistente: una donna chiede improvvisamente al marito di lasciarla, da un giorno all'altro senza un motivo, almeno senza un motivo comprensibile al lettore che non conosce, né mai conoscerà gli antefatti. Lui acconsente non senza stupore ma senza ribellarsi, come succede solo nei libro o nei film…
E da lì un tuffo della donna mancina dentro la solitudine,
Sono così solo che la sera prima di dormire spesso non ho nessuno su cui potrei riflettere, semplicemente perché durante la giornata non sono stato con nessuno.
Handke è molto abile a rendere questo stato esistenziale non come una privazione ma quasi come una ricchezza, Marianne (è il nome della donna) da sola comincia a vedere le cose, i paesaggi, la sua casa, suo figlio con una chiarezza e consapevolezza che prima non riconosceva, la sua solitudine diventa una conquista interiore, mai una condanna.
Il libro comunque è abbastanza noioso, scritto con cura pulito, ma non mi ha lasciato granchè .
Nota a margine il Nobel a Handke ha scatenato un putiferio di polemiche, Handke è austriaco ma sloveno per parte materna ed è sempre stato emotivamente coinvolto nelle questioni balcaniche; in passato ha negato e poi ritrattato la strage d Sebrenica con posizioni abbastanza vicine al negazionismo, ha parteggiato senza ombra di fraintendimenti alla causa serba inneggiando alla figura di Milosevic.
Tutto ciò ha riproposto l’annoso problema morale se tenere separato o no l’autore dalla sua opera. Peter Handke è andato a rimpolpare la schiera degli artisti maledetti Celine, Heidegger, Ezra Pound, Mishima, D’annunzio che oggi non potrebbero varcare la soglia del Salone del Libro di Torino.
Tutto ok ma la scelta di Stoccolma non poteva essere meglio ponderata? Volevano scatenare la polemica per dare nuovo vigore e visibilità al premio, non immaginavano le conseguenze? Non credo mancassero autori da impalmare, soffiare sul fuoco inutilmente, dare il fianco alla polemica mi sembra oltremodo rischioso oltrechè a volte stupido.
In ogni caso non mi sono ancora fatta un’idea chiara di questo autore, un unico libro oltretutto di 63 pagine non è sufficiente per dare un giudizio su un autore dalla produzione così ricca, di lui proverò a leggere altro. Theatre, Fiction
