The Unwomanly Face of War By Svetlana Alexievich

summary à eBook, ePUB or Kindle PDF ↠ Svetlana Alexievich

The long-awaited translation of the classic oral history of Soviet women's experiences in the Second World War - from the winner of the Nobel Prize in Literature

Bringing together dozens of voices in her distinctive style, The Unwomanly Face of War is Svetlana Alexievich's collection of stories from Soviet women who lived through the Second World War: on the front lines, on the home front, and in occupied territories. As Alexievich gives voice to women who are absent from official narratives - captains, sergeants, nurses, snipers, pilots - she shows us a new version of the war we're so familiar with, creating an extraordinary alternative history from their private stories.

Published in 1985 in Russia and now available in English for the first time, The Unwomanly Face of War was Alexievich's first book and a huge bestseller in the Soviet Union, establishing her as a brilliantly revolutionary writer.

The Unwomanly Face of War

خانم آلکسیویچ در کتاب جنگ چهره زنانه ندارد به دنبال مسیر و نقشه جنگ نیست ، او دنبال سیر تغییر روح است ، روحی که به همراه جسم شرکت کنندگان در بازی جنگ تغییر کرده ، روحی که همزمان با سفید شدن موی سر ، چند درجه پیرتر شده ، روح ظریف دخترکانی که به جای عروسک ،کتاب و گل ، اسلحه ، چاقو و مهمات به دست گرفته اند .
آلکسیویچ به دنبال قهرمان یا شخص معروفی نمی گردد ، قهرمانان کتاب او چند صد زن برگزیده از میان میلیونها زنی هستند که در جنگ شرکت کردند ، زنانی که از استالینگراد تا برلین را طی کرده اند .
این زنان معمولا یا مادر ، همسر یا دختر یا خواهر کسی بوده اند ، یا در کارخانه کارگر بودند ، یا معلم یا پرستار ، یا اصلا سنشان به کار بیرون از خانه نمی رسیده و در خانه به مادر خود کمک می کردند . تا جنگ آغاز شد و نازی ها در روسیه پهناور به سرعت پیشروی کردند . عشق مطلقی که در زنان وجود دارد اکنون وطن را معشوق اول و آخر خود قرار می دهد ، هر چند این معشوق را هیولای بی رحمی مانند استالین صاحب شده باشد .
این جا حماسه ای شکل می گیرد ، میلیونها زن به جبهه جنگ سرازیر می شوند ، آنها که مادر هستند دختران خود را راهی می کنند ، بعضی با همسر خود به جنگ می روند ، بعضی فرزندان خود را به آشنایان می سپارند و رهسپار می شوند . آنها اسلحه بدست می گیرند ، پارتیزان می شوند ، راننده تانک ، مکانیک ، خلبان ، سرباز می شوند و البته پرستار و مامور نجات جانها .
به جای گل دست آنها اسلحه می گیرد و به جای کفش پاشنه بلند پوتین می پوشند ، ایثار و فداکاری آنان بی نهایت است و کتاب از این ایثار آنان می گوید ، زنان بارداری که به شکم خود مین می بستند وآنرا در کنار عزیزترین دارایی خود می گذاشتند ، زنانی که به درون تانکهای آتش گرفته می رفتند تا سربازان سوخته شده را نجات دهند ، سربازانی به مراتب سنگینتر از آنها و این کار را در شبانه روز چند بار تکرار می کردند ، زنانی که تک تیرانداز می شدند و با مرگ دشمن گریه می کردند . یا مثلا مادر جوانی که مجبور می شود سر بچه شیرخوار خود را زیر آب کند ( خفه اش کند ) تا نازی ها از صدای گریه بچه به محل اختفای پارتیزان ها پی نبرند .
نوع نگاه این زنان بسیار جالب است ، یکی از آنان پس از پایان جنگ به روستای خود در حوالی مینسک می رود ، جایی که در تابستان همواره بلبل ها می خوانند . روستای او ویران شده و هیچ موجود زنده ای آنجا نیست ، حتی بلبل ها هم از آنجا رفته اند تا چند سال بعد که زندگی به آنجا برگردد و بلبل ها هم برگردند ، بالاخره باید انسانی باشد تا بلبل برایش بخواند . یا مثلا سربازی که با دیدن جنازه جوانان آلمانی گریه می کند و از خدایش می خواهد به مادر آنها صبر بدهد . در جا به جای کتاب شاهد نگاه لطیف زنانه به جای بی تفاوتی مردان هستیم ، یکی از آنان شکوه می کند که انسان برای عشق ورزیدن ساخته شده نه برای کشتن .
در یکی از درخشانترین روایات های کتاب ، یکی از زنان از حس مرگ و مردن می گوید و در عین حال کشتن را از مرگ هم بدتر می داند :
مردن غیر قابل تحمل است ، هیچ کس دلش نمی‌خواهد بمیرد. غیر قابل تحمل تر از آن کشتن انسان‌هاست. زیرا زن زندگی می‌بخشد. مدت زیادی انسان جدیدی را در بطنش حمل می‌کند. از او مراقبت می‌کند و بدنیایش می‌آورد .

بیشتر این زنان کم سن و سال جوانی نکرده و پا به دوران میانسالی یا پیری گذاشته اند ، در چهار سال جنگ به اندازه کافی تجربه سخت کسب کرده اند ، با پیر شدن بدن آنها ، روحشان هم فرسوده شده ، مثلا برای یکی از آنان سالها طول می کشد تا بتواند بخندد . آسیب های روحی و روانی که این زنان متحمل شده اند وحشتناک است ، از رنگ سرخ و قرمز وحشت بسیار دارند ، از بس که در جبهه خون دیده اند یا مثلا نمی توانند گوشت و یا مرغ بخورند چون آنها را یاد گوشت انسان می اندازد یا از آتش یا بوی سوختن بیزارند چون آنها را به یاد منظره تانکهای سوخته شده و سربازانی که در حال سوختن
می دوند می اندازد . اما سختی هایی که کشیده اند به آنها دید بسیار زیبایی داده ، یکی از آنان فلسفه زندگی را فقط در زیبایی می داند :
از گل و لای و باتلاق متنفرم ، نمی خواهم با صورت آسیب دیده و زشت بمیرم ، می خواهم به آسمان نگاه کنم و در میان گلها بمیرم .
خانم آلکسیویچ این قهرمانان را که معمولا می خواهند ناشناس باقی بمانند پیدا کرده و به مصاحبه با آنان می پردازد ، او هم کلام این زنان شده داستان آنها را می شنود ،بیشتر آنان نمی خواهند آن دوران سخت را به یاد آورند . معمولا مصاحبه را با نگاههای طولانی به بیرون و سیگار کشیدن های پشت سرهم شروع می کنند و ناگهان در هم می شکنند ، پوسته سختی را که روزگار در قامت یک مادربزرگ یا مدیر یک کارخانه یا معلم به دور آنان کشیده می شکنند و بر می گردند به سالهای جنگ ، به یاد آن دوران می افتند ، گریه می کنند و آلکسیویچ کبیر را هم به گریه می اندازند .
هر صفحه کتاب برای خواننده تجربه جداگانه ایست ، به مانند کتاب زندگی جنگ و دیگر هیچ ، کتاب خواننده را در خود غرق می کند و چیزی که باقی می گذارد انسانی حیرت زده ، متفکر و ناتوان و اسیر است ، ناتوان ازدرک حقیقتی که کتاب به شکل عریان جلوی چشم خواننده ترسیم کرده و اسیر در کتاب ، اسیر در سطر سطر کتاب ، اسیر در یاد و خاطره زنانی که با عشق مطلق خود مشعلی شدند و درخشیدند در تاریک ترین ساعات هستی ... Svetlana Alexievich شاید فکر کنید که چرا خوندن این کتاب نسبت به تعداد صفحاتش کمی بیش از انتظار زمان برد، بی‌شک دلیلش بار عاطفی و احساسی کتاب بود!
هرچقدر هم با سرعت و تندخوانی برید سمت این کتاب، باز هم مجبورید بعد از خوندن چند صفحه، کتاب رو کنار بذارید و سعی کنید چیزی رو خوندید هضم کنید!
این کتاب، رمان نیست، بلکه مجموعه مصاحبه‌هاییه که نویسنده از زنان بازمانده از دوران جنگ جهانی دوم انجام داده. در این مصاحبه‌ها، حقایقی تلخ و اتفاقای شوکه کننده رو مرور می‌کنیم، اون هم از زبان خود این زن‌ها، از زبان خود این بازمانده‌ها.
اتفاقاتی که مثلش رو در هیچ کتابی از جنگ جهانی دوم نخوندیم... اتفاقاتی که شاید از مقابل چشم‌های ما مردها خیلی ساده رد بشن و حتی بهش فکر هم نکنیم!

کتاب‌های خوبی/زیادی از جنگ جهانی دوم داریم، همگی حول محور داستان قهرمانان می‌چرخن و در اکثر کتاب‌ها یک مرد/قهرمان داریم که یک‌تنه یک لشکر رو نابود می‌کنه و مثلا آدم شجاع و به اصطلاح نترسیه!
اما در این کتاب، نویسنده با سربازهای معمولی ارتش سرخ شوروی مصاحبه کرده، با سرباز زن نونوا، با سرباز زن آرایشگر، با سرباز زن تلفنچی، با پرستاری که تازمان جنگ حتی شلیک گلوله از نزدیک ندیده!
قهرمان‌های این کتاب، دخترهای هفده ساله‌ای هستن که برای خاک کشورشون/شوروی داوطلبانه رفتن به دایره اعزام و با پافشاری، خودشون رو به خط مقدم جنگ با آلمان رسوندن!

کتاب، تشکیل شده از چندین مصاحبه، بعضی‌ها چند خط و بعضی‌ها چند صفحه.
همه مصاحبه‌ها با اسم سرباز و دسته ی خدمتی‌اش هستند.

بعد از خوندن این کتاب، دید جدیدی نسبت به جنگ جهانی دوم پیدا کردم و به این نتیجه رسیدم که شوروی اگر موفق به شکست آلمان شد و حتی تا داخل خاک آلمان هم پیشروی کرد، فقط و فقط بخاطر حضور چنین زنانی در ارتشش بوده و این کشور همه‌ی پیروزی‌هاش رو مدیون زنان ارتش سرخه!
بعد از خوندن این کتاب میشه فهمید که این پیروزی بدون حضور زنان ممکن نبوده...

انقدر کتاب غمگین بود که نمی‌تونم بیشتر از این در موردش توضیح بدم، فقط توصیه می کنم بخونیدش، چندین بار بخونیدش... Svetlana Alexievich چهار و نیم ستاره
خیلی تلخ، اینقدر تلخ که نمیتونی همه کتاب رو پشت سر هم بخونی، باید به خودت استراحت بدی تا همه چیزهایی که میخونی رو هضم کنی، همه چیزهایی که تو واقعیت اتفاق افتا��ه ولی اصلا قابل باور نیستند، اصلا نمیتونی درک کنی که چقدر از زن ها توی جنگ چیزهایی با چشم هاشون دیدن، با همه وجودشون لمس کردن که هیچوقت تو ذهن تو نمیگنجه.
توصیفات (چون از زبان خود زن هایی هست که توی جنگ حضور داشتند) خیلی قوی اند.
نیمه ی دوم کتاب خیلی بهتر از نیمه اول بود، با اینکه تلخ تر بود اما حس و حال ادم هارو بیشتر انتقال میداد. Svetlana Alexievich

“Me dan pena los que leerán este libro, y los que no lo leerán también…”

Me da algo de apuro, es tal el horror que aquí se recoge, tan conmovedor, tan fascinante la forma collage de expresarlo a base de las voces de sus propias protagonistas, que me parece casi un delito confesar que, después de las maravillas que para mí fueron «Voces de Chernobil» y, sobre todo, «El fin del homo sovieticus», este me ha dejado a medias.

“Deja de recordar la guerra para recordar su juventud. Un fragmento de su vida… Hay que atrapar ese momento. ¡Que no se escape!”

El gran acierto de la autora fue encontrar esa forma distinta y potente de contar una historia, una forma que aquí estrenó y que perfeccionó en sus siguientes libros: centrarse en el relato de sus protagonistas, en los sentimientos de aquellas mujeres jóvenes que se alistaron en el ejército ruso en la Segunda Guerra Mundial. Una perspectiva nueva que no era una mera búsqueda de originalidad.

“Los hombres se ocultan detrás de la Historia, detrás de los hechos; la guerra los seduce con su acción, con el enfrentamiento de las ideas, de los intereses…mientras que las mujeres están a expensas de los sentimientos… Sus recuerdos son distintos, su forma de recordar es distinta.”

El problema del libro, o la causa del problema que en él encontré, es que fue escrito en 1985, 6 años antes de la disolución de la U.R.S.S., y, aunque la edición incluye algunas de las partes prohibidas por el censor, creo que el libro adolece de una profunda autocensura por parte de la autora y también de las mujeres que se prestaron a la entrevista. Una autocensura sin la que, seguramente, no hubiera podido ver la luz en aquellos tiempos, lo cual fue posible gracias a Gorbachov y su glasnost que permitió que en el libro se trataran, aunque a veces muy de pasada, ciertos aspectos de la guerra que hasta ese momento habían sido un tabú inabordable.

“Con diecinueve años me entregaron la Medalla al Valor. Con diecinueve se me quedó el pelo blanco.”

Así, el libro se ocupa en su mayor parte de glosar, por un lado, el horror de la guerra, el sufrimiento que supuso para la población rusa y especialmente para sus soldados y aún más especialmente para las mujeres soldados; en segundo lugar, y a veces de una forma un tanto reiterativa, el valor, el amor a la patria y el espíritu de sacrificio de las mujeres, tanto de las que se quedaron como, principalmente, de las que se alistaron dejando atrás a padres, madres y en ocasiones a sus propios hijos; también hubo madres que se los llevaron consigo al unirse a los partisanos y quien llegó a utilizarlos en sus operaciones, eran un buen camuflaje, quién iba a sospechar de una madre con su hijito en brazos.

”Ay, nenas, qué puñetera fue esa guerra... Vista con nuestros ojos. Con ojos de mujer... Es horrenda. Por eso no nos preguntan...”

También hay un gran espacio en el libro dedicado a comentar lo chocante que fue el encuentro de esas mujeres con el ejército nada preparados para su incorporación.

“¿Me preguntas que qué es lo más espantoso de la guerra?... Crees que te voy a responder: «Lo más espantoso de la guerra es la muerte». Pues te voy a decir otra cosa… Para mí, lo más terrible de la guerra era tener que llevar calzones de hombre.”

“Yo había guardado a hurtadillas unos pendientes, me los ponía de noche, antes de acostarme...”

“Los soldados se burlaban de cómo sujetábamos los fusiles. No lo hacíamos de la manera en que se suele sostener un arma, sino… Igual que cogíamos a nuestras muñecas...”

Comentarios que sirven de respiro entre las partes realmente duras, como leer que muchas de ellas se alistaban al ejército por amor a la revolución y a Stalin, aun cuando padres o maridos suyos habían sido duramente represaliados por el régimen (más de una se alistó para poder demostrar a sus vecinos y al partido que eran buenos comunistas). Había quién fue a la guerra entregada por sus propios padres, y muchas otras lo hicieron por vengar las barbaridades que los alemanes perpetraban a su paso por las aldeas rusas. La mayoría simplemente se dejaba llevar por la euforia del momento, su juventud, su ignorancia, su idealismo, su amor a la patria.

“En la escuela nos enseñaban a amar a la muerte. Escribíamos redacciones sobre cuánto nos gustaría entregar la vida por…Era nuestro sueño.”

De las barbaridades de los alemanes se dan algunos ejemplos aterradores, aunque no muchos, pero menos aún son los que se atribuyen al ejército soviético: apenas hay una o dos declaraciones sobre ello y siempre justificando la acción en una supuesta justicia o compensación.

“Los hombres llevaban tanto tiempo sin mujeres... y además, claro, el odio nos desbordaba. Entrábamos en un pueblo o en una aldea: los tres primeros días se dedicaban al saqueo y a... recuerdo a una mujer alemana violada. Yacía desnuda, en la entrepierna le habían metido una granada. Ahora siento vergüenza, pero en aquel momento no la sentí.”

Tampoco se habla apenas de los abusos que tuvieron que soportar las propias mujeres rusas.

“Allí solo había hombres, era mejor vivir con uno que temerlos a todos. Durante los combates no había para tanto… pero acabado el combate te acorralaban... De noche no había manera de salir de la covacha... allí hubo de todo porque nadie quería morir…De noche me despertaba agitando los brazos: repartía bofetadas, me quitaba de encima sus manos.”

En fin, una época horrorosa que, sin embargo, no logró matar la ilusión…

“Creíamos que después de la guerra, después de aquel mar de lágrimas, viviríamos una vida fabulosa. Una vida bonita. Después de la Victoria... Después del gran día... Creíamos que la gente se volvería buena, que nos amaríamos los unos a los otros. Que todos seríamos hermanos y hermanas. Cómo esperábamos ese día...”

… aunque no tardaría mucho en transmutarse en otro tipo de horror: tras la victoria final, muchos de los que volvieron fueron deportados a campos de concentración sospechosos de traición a la patria. No hay prisioneros en la guerra, hay traidores, decía el camarada Stalin.

“Haber vivido en los territorios ocupados, haber caído prisionero de guerra, haber pasado por los campos de trabajo en Alemania, haber estado en los campos de exterminio: todo levantaba sospechas. La pregunta básica era: ¿cómo habías salido con vida? ¿Por qué no habías muerto?”

Las mujeres, además, sufrieron un desprecio aún más horrible por parte de sus familias…

“Vete... Tienes dos hermanas pequeñas. ¿Quién querrá casarse con ellas? Todos saben que has pasado cuatro años en el frente...”

… y de la sociedad en general.

“Los hombres no abrían la boca y las mujeres... nos gritaban: “¡Sabemos lo que estuvisteis haciendo allí! Os insinuasteis a nuestros hombres con vuestros chochos jóvenes. Sois las putas del frente... Perras militares...”

Svetlana Alexievich My specialty... My speciality is men's haircuts...
A girl comes... I don't know how to cut her hair. She has luxuriant wavy hair. The commander enters the dugout. Give her a man's haircut.
But she's a woman.
No, she's a soldier. She'll be a woman again after the war.

In the West we often think of women's role in WWII as being in the factories. The Rosie the Riveter movement of helping make all the supplies for the men out on the front. However, in the Soviet Union, almost one million women enlisted in the army and fought alongside the men. Whilst most were stationed in medical units, thousands of women acted as snipers, pilots, tank drivers, and even captains between 1941 and 1945. The majority of these women were aged between 16 and 21. 40 years after the war had finished, Svetlana Alexievich recorded their stories. This book was the result.

As is Alexievich's style, this book is made up of hundreds of interviews. Judging by the few times that Alexievich herself speaks, this book must be only a minuscule fraction of all the interviews that she conducted in the 1980s. Women's role in the war had effectively been erased from the official history of the war by the post-war Soviet governments so when Alexievich does meet with these women, they are more than ready to talk. And very rarely do they hold back. This is one of the most devastating and harrowing works of non-fiction that I have ever read. What these women saw, what they experienced, was truly horrific.

One common phenomenon that many of the women talk about is how their hair went completely grey by the end of the war. These were women in their early 20s. Others discuss how they could possibly ever give birth after experiencing so much death. One woman talks about how a man could lose every single limb but still find the love of his life, but if a woman received so much as a single scar on her face she would be relegated to spinsterhood forever. There are many instances where women refused to talk to Alexievich, stating that they have spent their lives forgetting the war. However, other women comment that the happiest days of their lives were during the war. Every interview is incredibly personal but each woman is connected by what they went through.

This book is difficult to get through, both content-wise and structure-wise. Every page is another distressing account of the war. Sometimes there may be three short passages to a single page. The sheer amount of content is overwhelming and can sometimes leave you completely drained. Which is probably how you should feel.

The Unwomanly Face of War is a perfect example of why Alexievich won the Nobel Prize for Literature. The sheer amount of research that this must have taken. You feel somewhat sorry for Alexievich in hindsight, she often talks of carrying around her tape recorder and bags of tapes from interviewee to interviewee. Thousands of tapes. And having to transcribe them all. I'm sure the invention of smartphones was something of a godsend to her.

This book is never an easy read but it is an eye-opening account of a somewhat forgotten part of history, as told by the women who lived it. Alexievich has written a book that should be absolute required reading for anyone interested in the Second World War. Svetlana Alexievich

Svetlana Alexievich also lets the victims or heroes speak here again. The emotional portrayal of many women who went to war for love of fatherland is impressive and frightening. Anyone who believes in sympathy with the Soviet soldiers of World War II, the horror of entering the war, and the inability of society to accept the return of women as normal women will not want to leave this book out of their hands. Svetlana Alexievich We usually think of wars as something that men do. Boys play with toy soldiers and toy guns, and play with real things when they get older, right? But women have been fighting in wars throughout history. We just don't know their stories. We know the stories of men. The women remain in the background, mostly silent, occasionally telling the stories of the war from the accepted “manly” perspective. Until now.

Everything that we know about the war we were told by men. We are the prisoners of manly impressions and manly experiences of war. Manly words. Women always remain silent, and if they suddenly begin to speak they tell not about their war but the war of others. Adjust to the language that is not theirs. Adjust to the unbreakable canon of men[...]

We think we know everything about the war. But listening to these women - from villages and cities, simple and educated, those who saved the wounded and those who wounded the others - I can attest that this is not true. A big misconception. There is another war, unfamiliar to us. I want to write the story of that war. The story of women's war...

Svetlana Alexievich, the journalist who brought us the books of witness accounts of Chernobyl nuclear explosion and stories of children who lived through the World War II brings us the true accounts of women who fought in the Great Patriotic War between the Soviet Union and the Nazi Germany. This is a sad and often terrifying account of the war that was also fought by women in the midst of men, in the world that was not prepared for women soldiers. And, as though in defiance of the common dismissal of women's feelings and lack of objectivity this book focuses exactly on that - the feelings and colors and smells and all the other (often dismissed as trite) things that create the fabric of our experience of the world instead of battles and strategic planning. It brings the women's war to the long-overdue forefront.

At the age of nineteen I had a medal For courage. At the age of nineteeen, my hair turned grey. At the age of nineteen in my last battle I was shot through both lungs, the bullet went in between two vertebrae. My legs were paralysed... They thought I was dead... At the age of nineteen... My granddaughter is this age now. I look at her in disbelief. Such a child!

What I found unbelievably sad was the reluctance of many of these women to talk about what happened. While their fathers and husbands and brothers were proud of their veteran status, flaunting medals and stories about battles, most of these women preferred to stay in the background, acting like good wives and mothers, avoiding painful memories of having lived the unwomanly lives for the war years. Unwomanly lives. That's the perception. That's often the stigma they had to face.

We're walking... About 200 girls, and behind us 200 men. It's hot. The summer is hot. And we have to walk 30 kilometers. Thirty! The heat is terrible... And behind us there are red stains on the sand... Red stains... Well, our women's thing, you know... How could we hide that? The soldiers follow us and pretend that they don't see it. They are not looking at the ground...

The things that men did not have to face when they joined the troops was the lack of basics. Like having to wear size 43 boots when you wore size 35, falling out of shoes and having too-big shoes fill with blood from blisters. Like uniforms not coming with bras. Like having to wear men's underwear that you were falling out of. Like having your menstrual period in the middle of long marches. Like being sexually harassed (not all of course; there seem to have been way more camaraderie and support on the front lines, but the ugliness was still there). Like being pregnant and fighting battles. Like being treated as inferior and incompetent because of your gender. Like having to drown your newborn child so that the baby's cries would not disclose the location of your partisan troop to the surrounding Germans.

Somebody betrayed us... The Germans learned the location of our partisan troop. They surrounded the forest from all sides. We were hiding in the deep woods, hiding in the swamps where the torturers did not go [...] A radio operator was with us. She gave birth recently. The baby was hungry... Wanting the breast... But the mother is starving, she has no milk, and the baby is crying. The Germans are nearby... With dogs... If the dogs hear the baby, we're all dead. All of us - thirty people... Do you understand? We make a decision... Nobody dares to tell her the commader's order, but the mother guesses it herself. She puts the bundle with the baby into the water and holds it there for a long time... The baby does not cry... Not a sound... And we cannot lift our eyes. We cannot look at the mother or at each other...

Men, unlike these brave women, did not have to face the scalding social opinion. The thought that the only reason you went to the battlefields was because you were a whore who wanted male attention, who wanted to steal male soldiers from their spouses. The common attitude towards the women who came back from the battlefields as 'ruined', 'sluts', not-quite-women. The desire of men who have fought a war alongside of you and treated you like a comrade to date and marry somebody else, somebody not like you, not tainted by war, somebody girly and flighty and innocent while you were nothing but a painful reminder of things they wanted to forget. The pressure from your husbands to not mess up telling the war stories, to tell them to the journalist in the proper, manly way, without all that girly stuff that would, of course, shame the manly husbands.

After my insistent requests [the husband] reluctantly gave up the spotlight with the words [to his wife], Tell everything the way I taught you. Without tears and girly insignificant stuff: I wanted to be beautiful, I cried when they cut off my hair. Later, she confessed to me, whispering, All night, he was studying the 'History of the Great Patriotic War' with me. He was worried about me. And he's afraid now that I will remember the wrong thing. That I will tell it not the way I'm supposed to.
This happened many times, in many different homes.
Yes, they cry a lot. They scream. After I leave, they swallow their heart pills. Call the ambulance. But they keep asking me, Please, come. Definitely come. We've been silent for so long. We were silent for forty years...

And yet, despite the horror, despite everything, these young women chose to fight for their country, for their loved ones, for their future. They chose to leave behind their parents, their siblings, their spouses and children (For the entire last night I was kneeling by the baby's crib...) to fight the war. Making it the women's war. And these are the stories I want to remember for the rest of my life.

When the war was over, I wished for three things: first - I finally will not have to crawl around on my belly but will ride in a trolleybus, second - to buy and eat an entire loaf of white bread, and third - to sleep in a white bed, on crispy sheets. White sheets...

These are the chilling stories of women who did what they thought of as their duty despite the pain and humiliations and reluctance and negative judgment, and survived to tell about it. These are the stories that made me tear up quite a few times and put the book down as I stared at the wall trying to wrap my head around the horror I just read. I recommend it to everybody in this world that seems to jump to wars so easily without realizing the enormous cost of it. These are the stories that the Soviet censors were extremely reluctant to send to print.

5 heartbreaking stars.

——————
Also posted on my blog. Svetlana Alexievich أتذكر جيدًا ذلك اليوم الذي أعلنت فيه الأكاديمية السويدية فوز الصحفية البيلاروسية سفيتلانا أليكسييفيتش بجائزة نوبل للآداب لعام ٢٠١٥ لكتابتها ذات الأصوات المتعددة، والتي أصبحت رمزا حيا لمعاناة وشجاعة الإنسان في زمننا!

كنت حينها أشاهد بثًّا حيًّا لمراسم الإعلان عن الفائز وأنا أتوقع، كما توقع كثيرون مثلي، أن تذهب الجائزة لأديب معروف مثل هوراكي موراكامي أو ميلان كونديرا أو فيليب روث. وأذكر جيدًا بعد أن خرجت سارة دانيوس، رئيسة الأكاديمية السويدية، من خلف ذلك الباب الشهير وأعلنت بأن الجائزة من نصيب هذه الصحفية، أنني قمت فورًا بالبحث عنها في محرك البحث قوقل لأعرف من هي هذه المرأة التي خطفت الجائزة من كبار الأدباء، وبالطبع لم أجد عنها شيئًا باللغة العربية. وكنت على وشك شراء وقراءة كتابها ليس للحرب وجه أنثوي باللغة الإنجليزية، فهو أهم كتب سفيتلانا لمن يرغب بالدخول إلى عالمها بحسب سارة دانيوس، ولكنني عندما سمعت بأن دار ممدوح عدوان حصلت على حقوق ترجمة كتبها باللغة العربية آثرت الانتظار حتى أقرأه باللغة العربية.

لا أخفيكم بأنني عندما بدأت بقراءة الكتاب، ظننت بأنه كتابٌ عن الحرب (وهو كذلك) كُتب ليشعر الكاتب بالغثيان من فكرة الحرب كما تقول سفيتلانا في مقدمة كتابها. ولكنني عندما توغلت في القراءة أكثر اكتشفت أنه كتاب عن الحبّ كذلك. في كل رواية نقلتها سفيتلانا في الكتاب وجدت الحب مختبئًا خلف سطورها: حب الوطن، حب العائلة، حب الأصدقاء، حب الطبيعة وكائناتها، حب المدينة، حب الشعر، وحب العشاق!

نعم ليس للحرب وجهٌ أنثوي. لأن الأنثى هي الحبّ: الوجه المضاد للحرب. أو كما قالت إحدى النسوة التي روت عنهن سفيتلانا ذهبت إلى الجبهة لأحارب الحرب !

البارحة قمت مرة أخرى بالبحث في قوقل عن الكاتبة ووجدت بالصدفة رابطًا لكلمتها التي ألقتها أمام الأكاديمية السويدية في ستكوهولم بمناسبة فوزها بجائزة نوبل، ووجدت في مقدمتها التي ترجمت جزءًا منها في الأسفل (واعذروني على الترجمة المتواضعة) أنني لم أخطئ كثيرًا في تحليلي. تقول سفيتلانا:

أنا لا أقف وحدي على هذه المنصة ... هنالك أصواتٌ من حولي، مئاتٌ من الأصوات، كانت دائمًا ترافقني منذ الطفولة. لقد عشت طفولتي في الريف، حيث كنا نلعب نهارًا في الهواء الطلق، لكن عندما يأتي المساء، فإن أصوات نساء القرية المتعبات اللواتي يتجمعن على مصطباتٍ بالقرب من منازلهن الريفية كانت تجذبنا مثل مغناطيس. لم يكن لأي منهن أزواجًا أو آباءً أو إخوة. أنا لا أتذكر الرجال في قريتنا بعد الحرب العالمية الثانية: خلال الحرب، واحد من أصل أربعة بيلاروسيين لقوا مصرعهم، إما وهم يقاتلون في الجبهة أو مع الأنصار. بعد الحرب، عشنا نحن الأطفال في عالمٍ من النساء. ما أتذكره أكثر، هو أن النساء كن يتحدّثن عن الحب، وليس الموت. كنّ يحكين قصص وداعهنّ للرجال الذين أحبوهن قبل أن يذهبوا إلى الحرب، كنّ يتحدثن عن انتظارهم، وكيف أنهنّ لا يزلن ينتظرن. لقد مرت سنوات، لكنهنّ واصلن الانتظار: لا يهمني إذا فقد ذراعيه وساقيه، أنا سوف أحمله.

لا ذراعين .. لا ساقين ..!! أعتقد أنني عرفت ما هو الحب منذ الطفولة

Svetlana Alexievich For the first time, Nobel Prize winning author Svetlana Alexievich's award winning first book The Unwomanly Face of War is available in English. Over the course of twenty six grueling years, Alexievich interviewed female veterans of World War II. Unlike their American counterparts who played their part in the war effort at home, Soviet women gave up their lives for the Motherland and Stalin and enlisted to fight on the front lines. Yet, rather than returning home as war heroes, the women were oftentimes denounced as unladylike and not marriageable material. For years they kept quiet until Alexievich came with her tape recorder to interview them. This book is the culmination of her work with interviews of hundreds of women who broke the silence and finally became known as war heroes to the world.

Following Stalin's Great Purge of 1937, millions of Soviets were sent to gulags and other forced labor camps. Over the course of his reign as Soviet premier, Stalin was said to have murdered 30 million of his own people. This number could have been even higher due to the silence of many who feared that they too would be labeled as enemies of the state. As a result, when the war against Germany began in 1941, there was a shortage of men to fight. Teenagers as young as fourteen in some cases were enlisted into the army but this still was not enough. Girls who had been members of the Konsomol, the Soviet pioneers much like Girl Scouts, for their entire lives begged their parents to let them go to the front and play their role in defending Mother Russia. In some instances there were no boys in the family, and girls as young as fourteen and fifteen left for the front in situations as dangerous as those faced by their male counterparts. Yet, these girls fought valiantly because they viewed it as an honor to fight for the Motherland and for Stalin and a disgrace to stay home, even if in many cases they were not honored as much as the men.

Major obstacles faced the women fighters. The first is that, especially in the case of squadron leaders and pilots and any other position of authority, men did not take them seriously, at least at first. Even if the girls had to cut off their braids and wear the same khaki colored trousers as men, they were still girls, and sometimes the only girls these men would see for months at a time. Only after demonstrating their worth in the field of battle, were these girls deemed as worthy leaders. Additionally, girls left school to fight. They were to have become doctors, engineers, teachers, and other leading professions, but gave up everything to fight. When the war ended, these girls were either too wounded to work or they got married, many times to men that they met at the front, and started families rather than pursue professions. Some of the veterans were too emotionally scarred by their experiences to work anywhere other than menial labor in factories or typing corps. And many of the veterans were also too emotionally scarred to wear their medals on Victory Day and be lauded for their achievements. Yet, these women fought in the trenches alongside men and do not deserve to keep their experiences silent.

Alexievich was exiled many years in western Europe because much of her writing denounced the Soviet government. Her interviews brought back many painful experiences for the women war veterans, yet Alexievich desired to have this era of history known to the world. Often, her interview subjects broke down in tears. Many left their children with relatives to fight, returned as widows or to severely wounded husbands, became prematurely gray, and were unable to have children. They became desensitized to death yet could not see blood or anything red for years after the war. A few noted that they could not even cook chicken and made their husbands to do so because the bird remembered the human flesh that they wanted so desperately to forget. Many times her subjects asked to remain anonymous because even after forty or more years they did not want to be known as war girls, but as women, women who were loved rather than endured a man's war.

I would be remiss if I did not laud the translation of the award winning team of Richard Pevear and Larissa Volokhonsky. I read their translation of Anna Karenina earlier this year and found it to be excellent and even fast moving for a book of its size. The team won the PEN Translation Prize for it and also for The Brothers Karamazov and should merit another award here. To translate the words of many subjects and stay true to their words and to do so seamlessly should put this duo in consideration for another well deserving merit.

While I have noted in previous reviews that I have a personal challenge to read Pulitzer winners, I also try to read a number of Nobel Prize winners each year as well. These books are either groundbreaking or have told the world a previously unknown important story. Svetlana Alexievich has been so lauded for her work here and rightfully so. Telling the story of women war heroes who chose so long to be silent and to be exiled for her efforts makes Alexievich award worthy. I found this to be a tough read as I had to live the horrors of war that these heroes had chosen for so long to forget. The book itself is accessible yet not the easiest of reads as I often read a section and put it down to defuse the tension. Nonetheless, The Unwomanly Face of War is a necessary book and one that will most likely win awards this year. I am glad that I read it despite the rawness and rate this award winning book 4+ stars. Svetlana Alexievich У войны не женское лицо = The Unwomanly Face of War, Svetlana Aleksievich

Svetlana Alexandrovna Alexievich (born 31 May 1948) is a Belarusian investigative journalist and non-fiction prose writer who writes in Russian.

She was awarded the 2015 Nobel Prize in Literature for her polyphonic writings, a monument to suffering and courage in our time.

She is the first writer from Belarus to receive the award.

تاریخ نخستین خوانش: ماه نوامبر سال 2016میلادی

عنوان: جنگ چهره زنانه ندارد؛ نویسنده: سوتلانا الکسیویچ؛ مترجم: عبدالمجید احمدی؛ تهران، نشر چشمه، 1394؛ در 264ص؛ شابک9786002296634؛ موضوع: داستانهای نویسندگان روسیه و بلاروس - سده 20م

سوتلانا الکسيويچ (زادروز سی و یکم ماه می سال 1948میلادی) نخستين نويسنده‌ ی تاريخ هستند، که به خاطرِ نوشته‌ هاشان، در ژانر مستندنگاری «جايزه‌ ی ادبی نوبل» را، از آن خود کرده اند؛ «جنگ چهره‌ ی زنانه ندارد»، روايتِ پُرفراز و نشيب اين مستندنگارِ «بلاروس» است، از روزگار جنگ جهانگیر دوم، و خاطراتِ زنانیکه در ارتشِ «اتحاد جماهير شوروی»، در آن جنگ جهانیان جنگيدند، و حالا پس از سال‌ها، از کابوس‌ها، تنهايی، و هول‌ و هراسهاهای‌ خویش می‌گويند؛ نویسنده ی پژوهشگر، چندصد نفر از اين زنان را می‌يابند، و با همه ی آنها گفتگو می‌کنند؛ از هر قشری که بودند و هستند «پرستار»، «تک‌ تيرانداز»، «خلبان»، «رخت‌شوی»، «پارتيزان»، «بی‌سيم‌چی» و...؛ یادمانها تکان‌ دهنده‌ هستند...؛ زنانی که پوتين پوشيدند، و در ترکيبِ خاک و خون و ترس، زنده ماندند...؛ «الکسيويچ» با تدوين اين آدم‌ها در کنارِ هم، کليتی می‌سازند «متناقض»، «شورانگيز»، «پُرهياهو»، و «ساکت»؛ ...؛ کتاب، گاه چنان لحظاتی دارد، که فراتر از خوانده‌ ها، �� شنيده‌ های مرسوم، درباره‌ ی جنگ، و بی‌ پرده، و عريان است؛ ایشان ناگهان مادری را نشان می‌دهند، که برای عبور از خط بازرسی «آلمانی‌»ها، بچه‌ اش را نمک‌ اندود می‌کند، تا بچه تب کند، و سربازان از «تیفوس» بهراسند، تا او بتواند، در قنداق بچه‌ ی گريان، با پوست ملتهب سرخ‌ شده، برای پارتيزان‌ها دارو ببرد، ...؛ و اين کتابِ یادمانهای چنين و چنان انسانهايی است

تاریخ بهنگام رسانی 22/05/1399هجری خورشیدی؛ 05/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی Svetlana Alexievich