Tokyo-Montana Express By Richard Brautigan

Summary ´ PDF, eBook or Kindle ePUB free ´ Richard Brautigan

Tokyo-Montana Express

My expectations were high when I started reading this book. It’s a collection of short pieces, similar to his earlier work, Revenge of the Lawn. That book is an absolute favorite of mine - a collection of small gems that read like prose poetry with a distinctly Baudelairian feel. That’s what I was looking for, and what I did not find in The Tokyo-Montana Express.

The problem is not that there isn’t any Brautigan gold in these pages. There are flashes of his humor, an actual abundance of his pathos (this, overall, is a much darker work than Revenge of the Lawn) and an occasional perfect Brautigan sentence or phrase, such as:

Howl like a toothless vampire in the endless garlic mirrors of eternity

or:

She can feel the power of her body’s religion by watching prayers in the eyes of men.

The problem is not that there isn’t any gold, but that there is far too much dross. Many of these pieces seem flat and pointless, completely lacking the familiar Brautigan magic. For the first time ever while reading a Brautigan book I found myself just wanting to get it over with and temped to skim. Then I’d come to a piece that reminded me of why I love his writing, which would keep me reading through the next three to five meh pieces before I found another one that was worthy.

If you are not familiar with Brautigan, don’t read this book. Read Revenge of the Lawn, or Trout Fishing In America, or literally almost any other of his books first. If you already love Brautigan, you’ll definitely want to read it to mine the limited magic that is here. Just know to come to it with the sails of your expectations trimmed. 2267002892 What is the best way to get from America to Japan? Board The Tokyo-Montana Express and then you will find out.
Although I enjoyed all Richard Brautigan’s books that I've read, this fantastic trip seems to be my favourite.

A train is travelling from Cairo to Alexandria. It is a blue sky, white cloud day in Egypt. I am watching the train on television here in California, a long way from the Middle East.
Why do Egyptian clouds catch my attention as I look at the train? These are the first clouds I remember seeing in weeks or maybe months. I just haven’t been paying attention. When did I stop?
The train is carrying the President of the United States Jimmy Carter and the President of Egypt Anwar Sadat. They are trying to find peace between Egypt and Israel. It’s somewhere out there in the desert. While they are doing this, I am watching clouds and trying to figure out what they mean to my life.
We all have our roles in history.
Mine is clouds.

Everyone should find one’s place in the sun and play one’s own unique role in history.

The smallest snowstorm on record took place an hour ago in my back yard. It was approximately two flakes. I waited for more to fall, but that was it. The entire storm was just two flakes.

So it is with our lives – we have grandiose expectations, we dream of grandeur, we wait for a grand cloudburst of fame but all ends up just in the two wee teardrops of rain. 2267002892 This is the fourth Richard Brautigan book I’ve read and it’s probably my least favourite so far. In structure this reminds me a lot of “Trout Fishing in America”. There are the same short segments, of anything between half a page and 5-6 pages, and there are the same more or less random musings on life. The two books were however written about 20 years apart and it shows. Many of the stations on The Tokyo-Montana Express have a very downbeat feel to them, and the book has a generally despondent air that I didn’t get from “Trout Fishing…” Brautigan ruminates a lot on death and on his lost youth. In one section he observes a shabbily dressed man handing out advertising handbills to passers-by on a street. Most of the passers-by glance once at the handbills before scrunching them up and putting them into the first bin they see. Brautigan wonders whether this scene is analogous to his own life as a writer. Many of the sections refer to suicides or other deaths that he is told about or that he reads about in newspapers. Of course the reader of today knows that Brautigan himself committed suicide in 1984, just a few years after the publication of this book. Reading this collection, it’s easy to imagine that his thoughts were already turning in that direction.

The book does have its moments. There are enough flashes of the old Brautigan for me to (just about) rate it at 3 stars.

Perhaps I’m now too old and jaded for a book like this, just like Brautigan himself when he wrote it.
2267002892 حتی یک‌میلیونیم این امتیاز هم به مترجم اختصاص ندارد. با آن ترجمهٔ پُرایراد و حروف‌چینی پرغلط‌غلوط! اما خود کتاب... حتماً شده یک دورهمی خوب بروید و در آن شادی یک غمی یقه‌تان را بچسبد. این کتاب آن حسِّ گذرای سخت‌به‌د��ت‌آمدنی را دارد. با زحمت بسیار زیاد اصطلاحاً مترجمِ کار هم نابود نشده! پس بخوانید و لذتش را ببرید. 2267002892
نمدونم مشکل از ترجمه بود یا ویراستاری. اما یه جاهایی حس خوب کار رو ازم می‌گرفت. به‌خصوص دو سه تا غلط خیلی ضایع داشت! یکی از بخش‌هاش هم نصفه بود! نمدونم توی چاپ‌های بعدی رفع شده اینا یا نه. بااین‌حال حس بعضی از قسمت‌هاش این‌قدر خوب بود که کتاب رو می‌بستم و دیگه نمی‌خوندمش تا هی توی ذهنم دوره‌ش کنم. مثل اون قسمتی که می‌گه توی یکی از شهرهای ژاپن بهار که می‌شه همه‌جا بوی شکوفۀ پرتقال می‌آد. حتی بچه‌هایی که تازه به‌دنیا می‌آن. حس‌ها و اتفاقاش توی بعضی قسمت‌ها عالی بودن. 2267002892

well, that's it, i've read all his books now.

shit. 2267002892 کسل کننده .. فاقد جذابیت 2267002892 بی نهایت ناراحتم از اینکه اخرین کتابی ست که از براتیگان دارم..هر صفحه که میخواندم یک صفحه به پایان نزدیک میشدم و حس سختی بود..
نفس عمیقی میکشد و ادامه میدهد:
و به اندازه هر اثری از براتیگان فوق العاده ست..پر از جادوی براتیگان..
پایانی مناسب برای یک دوره..دوره ی براتیگان.. 2267002892 نامه ای به براتیگان
سلام ریچارد عزیز، چند روز پیش مجموعه ای از داستان هایت را خواندم، باید اعتراف کنم برخی از آنها واقعا زیبا بود، این جمله یکی از داستان هایت را خیلی دوست داشتم : اقیانوس آرام را در همان سکو زیر کاغذ یک آبنبات جا گذاشتم، همانند باقی زندگی خودت که زیر نوشته های مچاله شده ات، کنار آن پنجره رو به دریا باقی ماند. مدام از خود می پرسم تو کیستی؟ تمام سایت های فارسی جز مشتی ابهام چیزی روانه ام نمیکنند، مدام میگویند : نویسنده ای عاشق شکار که در نهایت خودش شکار شد. باید اعتراف کنم چراها در زندگی تو بسیار است، پس تصمیم گرفتم تو رو از میان نوشته هایت باز بشناسم. مواجهه اول من غمی بود که از سطرهای کتابت می چکید و بعد صفحه به صفحه شاهد فرار کردنت بودم، تو به تماشای آدمها می نشستی و من نظاره گر تو بودم، تنهایی را میدیدم که قدم به قدم با تو می آمد و مثل خزه بند بند وجودت را مال خود می کرد، تو چنان از حضورش هراس داشتی که کوچ گردی ات را پایانی نبود. هر کجا که می رفتی وطنت میشد و هر جایی خانه ات، تنهایی در میان آغوشت لانه کرده بود و حتی در شلوغ ترین خیابان های توکیو و در زیر بارانی از کلمات و توصیفات دفن نمیشد. گاهی آنقدر به تو نزدیک میشد که سرمایش را، من هم احساس میکردم. ولی از دید من تنهایی دو دست دارد، یکی برای بخشیدن و دیگری برای ستاندن، منصف که باشی میبینی تنهایی چقدر روحت و قلمت را پیچیده و متفاوت کرده بود، باعث شده بود از پس عینکت رقص پای گنجشک ها و ناپدید شدن شوالیه ها را در نور ببینی، عطر خوش شکوفه های پرتغال را از تن نوزادان استشمام کنی و با سایه ها یکی گردی، شراب ها را در رگهایت می ریختی که بگویی زندگی یکپارچه بازیست، همانند هایکویی کوتاه و مختصر، می آید و قبل از باز شدن پلک هایت میرود. از نوشته هایت فهمیدم زندگی چیزی جزء دوباره و دوباره دیدن نیست، اینکه زندگی همواره به دردهای ما بی اعتناست و هیچ گاه بر ساز انعطاف ما نمی رقصد، ماییم که باید از مرداب راکد بودن را بیاموزیم، او همواره می نگرد و به ما می گوید گاهی جستجو کردن در، درون انجام ندادن است که رخ می دهد، این دست نگه داشتن زیبایی آمیخته با تفکر است، پس در ایستگاه اخر حقیقتی پنهان نیست، حقیقت لذت بردن از بیداری است، این را که بدانی محل پیاده شدنت هم مشخص می گردد ..... 2267002892 گاهی شب‌ها قبل از خواب بهش فکر می‌کنم اما تنها چیزی که ازش یادم میاد اینه که سگ داشت. تو کافه با هم آشنا شدیم. با هم کمی حرف زدیم چندتا نوشیدنی خوردیم. بعد رفتیم خونه‌ش. توی هال یه دوچرخه بود. نزدیک بود بخورم بهش. درست کنار در بود.
با هم بودیم و یادمه که سگ داشت. 2267002892