Listen, Little Man! By William Steig

Το βιβλίο αυτό συναναγνώστηκε με την παρέα των αλλοπρόσαλλων κοριτσιών Chara και Magdalen. Και ξεκινάει η κριτική μίσους για το έν λόγω βιβλίο.

Μου λές και μου ξαναλες ότι είσαι φίλος μου. Όμως αρνούμαι να έχω φίλο έναν άνθρωπο νάρκισσο, που μου κουνάει το δάχτυλο και με βυθίζει στην απάθεια. Που νομίζει ότι ξέρει τα πάντα για μένα, που γενικεύει και αερολογεί. Kαι αυτό το οργιαστικό συνονθύλευμα θα έπρεπε να με συγκινεί ή να με ταρακουνήσει υποτίθεται ? Nope.

Ο κύριος αυτός ήταν ψυχαναλυτής και όμως θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν κατηγορείς τον άλλο ουτε τον προσβάλλεις γιατί πολύ απλά απομακρύνεσαι από αυτό που θες να επιτύχεις. Αν υποθέσουμε βέβαια ότι έχεις σκοπό να βο��θήσεις τους ανθρώπους και οχι να τους χτυπάς τις αδυναμίες και τα λάθη τους παίζοντας το θεός. Προσπαθείς να του δώσεις κάποια εργαλεία για να αλλάξει, του προσφέρεις διαφορετικές οπτικές, είσαι η φωνή μιας συγκροτημένης λογικής. Δεν του τα κρύβεις γιατι είναι πολύ μικρός και καλά για να τα αντιληφθεί εκνευριστικέ παρλαπίπα. Αν δεν αλλάξει είναι δικό του θέμα. Εννοείται βέβαια πως όποιος σε αντικρούσει είναι μικροπρεπής και φοβάται να ξεβολευτεί κλπ κλπ γιατί η δική σου αλήθεια είναι ξαφνικά και η μόνη αλήθεια. Και επειδή το έχω απορία εσείς που σας άρεσε το βιβλίο θεωρείτε τον εαυτό σας ανθρωπάκο ή κρυφά θεωρείτε όλους τους υπόλοιπους έτσι ? Εγώ επιλέγω να μην χωρίσω τους ανθρώπους σε μεγάλους και μικρούς(είναι αρκετά πιο σύνθετοι για να μπούν σε τέτοιες απόλυτες κατηγορίες).

Όλα αυτά τα οποία προσάπτει στην ανθρωπότητα τα ξέρουμε και αυτός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να απαριθμεί. Όταν μπαίνει στην διαδικασία να εξηγήσει τους λόγους που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι χάνεται μέσα στον θυμό του ή στο μεγαλείο του και δεν εξηγεί τίποτα εν τέλει. Είναι δεκτό κι αυτό αλλα είναι ξεκάθαρα ένα κείμενο που δε θα έπρεπε να δημοσιευθεί. Ναι έχει απογοητευτεί από τον κόσμο το καταλαβαίνω αλλα και πάλι με κουράζει το παραμιλητό του.Και στην τελική δεν κατάλαβα, τι σε ορίσαμε εσένα ‘’μεγάλε άνθρωπε’’? Σωτήρα του κόσμου ?? Κάνε αυτό που θεωρείς καλύτερο, δώσε τον αγώνα σου, προσπάθησε μα μη μας τα πρήζεις. Γιατί αν σε είχα μπροστά μου θα στο δάγκωνα αυτό το δάχτυλο που μου το κουνάς μές στην μούρη και θα στο έκοβα από την ρίζα.

Mην ανοίξετε την πλοκή αν θίγεστε εύκολα αλλα το αφιερώνω εξαιρετικά στον Βίλχελμ όπου κι αν βρίσκεται (θα είναι ένα με την φύση τώρα πια)

0374504016 Το διάβασα τόσο γρήγορα και ανυπόμονα, -αν και ήθελα πραγματικά, να το διαβάσω αργά και να το περάσω μέσα μου- διότι μου ήταν αδύνατο να το αφήσω. Κ η ειρωνεία ήταν ότι το φοβόμουν πριν το ανοίξω. Με τρόμαζε αυτός ο «ανθρωπάκος». Η αλήθεια είναι αυτή, τα λόγια του Βιλχελμ Ραιχ. Μου είναι δύσκολο όμως να αναλύσω αυτό τον καταιγισμό των σκέψεων του, τον τρόμο του όταν συνειδητοποίησε πόσο λάθος λειτουργεί η ανθρώπινη κοινωνία, -η κάθε κοινωνία, μαύρη ή κόκκινη για αυτόν δε έχει σημασία- ενώ ξέρει ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο. Ξέρει πόσο ικανός είναι ο άνθρωπος για το μεγαλείο αρκεί να πάψει να σκέπτεται σαν «ανθρωπάκος». Θα κλείσω με κάποια από τα αγαπημένα μου σημεία.

Σε θυσίασαν σ’ ένα σύμβολο κι εσύ τους παίρνεις στους ώμους σου και τους οδηγείς στην δόξα. (…) Πραγματικά, σου το’ παν με πάρα πολλά λόγια: «Είσαι κατώτερο ον χωρίς καμία υπευθυνότητα και πάντα θα είσαι έτσι». Κι εσύ τους ονομάζεις «Σωτήρες», «Νέους απελευθερωτές» και κραυγάζεις «Ζήτω, Ζήτω».
Για το λόγο αυτό σε φοβάμαι. Ανθρωπάκο σε φοβάμαι θανάσιμα. Γιατί η μοίρα της ανθρωπότητας εξαρτάται από σένα.
σσ. 30-32.

Θέλω να πάψεις να είσαι «Untermensch» και να γίνεις ο εαυτός σου. Ο εαυτός σου και όχι η εφημερίδα που διαβάζεις, ούτε η άθλια γνώμη του κακού γείτονα σου.
(…)
Μα εσύ πιστεύεις ότι είσαι μέλος της Λεγεώνας, της Λέσχης μπόουλινγκ, της Κου- Κλουξ- Κλαν. Κι επειδή ακριβώς πιστεύεις κάτι τέτοιο γι’ αυτό και συμπεριφέρεσαι έτσι.
σ. 45.

«Κλέφτης, σταματήστε τον! Είναι αλλοδαπός, μετανάστης. Ενώ εγώ είμαι Γερμανός, Αμερικάνος, Δανός, Νορβηγός.»
Κόφτο Ανθρωπάκο. Είσαι και θα είσαι αιώνια ο μετανάστης. Τυχαία βρέθηκες σ’ αυτό τον κόσμο και σιωπηλά θα τον αφήσεις. Κραυγάζεις επειδή φοβάσαι θανάσιμα.
σ. 69.
0374504016 Εναλλακτικός τίτλος: Εαυτέ μου που σ' αγάπησα και σε λάτρεψα τόσο. Danke schön αλλά δε θα πάρω.



Καταρχάς, συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα υποστηρίζει ο συγγραφέας και κατανοώ απόλυτα την οργή και την πικρία του λόγω καταδίωξης και φυλάκισης. Εκτός από τις επιστημονικές του θεωρίες που έχουν καταρριφθεί (ή που μάλλον ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν) και πλέον έχουν μόνο ιστορική αξία, δε μας λέει κάτι που δεν ξέρουμε ήδη. Εντάξει, ότι έχω δυσκοιλιότητα και χρειάζομαι καθαρτικά και για την ανέραστη δασκάλα που κανείς λογικός άνδρας δε θα δεχτεί να την κάνει γυναίκα γιατί είναι χοντρή και άσχημη και δε θα έπρεπε να διδάσκει, δεν το ήξερα. Νομίζω μάλιστα πως δε θα ήθελα και ποτέ να το μάθω.
Τότε πού χάλασε η δουλειά; Ε, λοιπόν ναι, στη διατύπωση.



Μου φαίνεται αδιανόητο να πάρω στα σοβαρά τα λόγια ενός ανθρώπου τόσο ερωτευμένου με τον ήχο της ίδιας του της φωνής. Άλλωστε, τα επιχειρήματα από τη σκοπιά της αυθεντίας σπάνια ήταν πειστικά και στο λογύδριο αυτό (γιατί περί βιβλίου δεν πρόκειται ούτε κατά διάνοια) μας παρουσιάζεται ως Μεσσίας, παρεξηγημένος οσιομάρτυρας ή γνώστης της απόλυτης αλήθειας, αποκλειστικά και μόνο λόγω επιστημονικής ιδιότητας. Αν μη τι άλλο, επικίνδυνο γιατί, αλήθεια, το ίδιο δεν κάνουν οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες που με τόσο πάθος πολεμάει;

Προφανώς και δεν περιλαμβάνει τον εαυτό του στους ανθρωπάκους που κράζει ασταμάτητα, με λόγο που κινείται μεταξύ οργισμένου εφήβου σε μαθητικές καταλήψεις και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή καταρρίπτοντας ισοπεδωτικά τα πάντα αλλά χωρίς καμία αντιπρόταση. Πόσο βολικό. But thank you, Captain Obvious, δεν μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό πως ο άνθρωπος κρύβει ελαττώματα κι αδυναμίες, πάλι καλά που έχουμε και σένα και μας άνοιξες τα μάτια! Μας μιλάει για ευθύνη, ακεραιότητα και ήθος αλλά σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τα χώσει σε όλους ανεξαιρέτως, υποπίπτει σε λαϊκισμό, ο οποίος ουδέποτε συμβαδίζει με την ηθική.

Διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα πως το έργο αυτό δεν επρόκειτο να δημοσιευτεί ποτέ. Ίσως να ήταν καλύτερο για όλους, κυρίως όμως για την υστεροφημία του ίδιου του Reich. 0374504016 Στα είκοσι τέσσερά μου διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, αντλώ ιδέες που με βοηθούν να αυτοπροσδιοριστώ και να χτίσω τη δύναμή μου πάνω στα θεμέλια της αδυναμίας μου. Διότι, ναι, όλοι έχουμε αδυναμίες και κρύβουμε έναν ανθρωπάκο που φοβάται μέσα μας. Όμως την ίδια στιγμή κρύβουμε και έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν δημιουργό τέχνης και επιστήμης, έναν παραγωγό ιδεών και μεγαλειωδών συλλήψεων. Πρέπει όμως πρώτα να αποκοπούμε από τα είδωλα που έχουμε εξυψώσει στο βάθρο του αλάθητου, του αδιαμφησβήτητου κύρους και της απόλυτης αλήθειας. Οι αυθεντίες αυτές υπάρχουν επειδή ΕΣΥ τους έδωσες το σκήπτρο και με τον ίδιο τρόπο μπορείς να τις ανατρέψεις. Ως τέτοιες οφείλουν να δρουν και όχι με τρόπο αυθαίρετο, εγωιστικό και με κύριο γνώμονα το ατομικό τους όφελος. Ο μόνος που μπορεί να σώσει τον ανθρωπάκο είναι ο εαυτός του και ο φασισμός τρυπώνει ακριβώς εκεί που ψάχνουμε να βρούμε σωτηρία στους άλλους.

‘’Κατά βάθος, περιφρονείς τον εαυτό σου ακόμα κι όταν κάνεις φανταχτερή επίδειξη της αξιοπρέπειάς σου. Και αφού περιφρονείς τον εαυτό σου, δεν είναι δυνατόν να τρέφεις εκτίμηση για το φίλο σου σου. Δεν πιστεύεις ότι κάποιος που κάθισε στο ίδιο τραπέζι με σένα ή έζησε στο ίδιο σπίτι με σένα, μπορεί να πετύχει κάτι σημαντικό. Γι’ αυτό όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι ήταν μόνοι…. Γιατί όσο πιο λίγα καταλαβαίνεις, τόσο πιο πρόθυμος είσαι να δείξεις σεβασμό…. Ό,τι είναι κοντά σου, το περιφρονείς! Για αυτό και τοποθετείς τον στρατηγό σου ή τον στρατάρχη του προλεταριάτου πάνω σε μια στήλη για να μπορείς να τους τιμάς, έστω κι αν είναι αξιοκαταφρόνητοι’’.

Ο Ράιχ, μέσα από τον απόλυτα δικαιολογημένο θυμό και την αδιαμφισβήτητη πικρία του, προσπαθεί να κρατήσει λεπτές ισορροπίες μεταξύ άκρως αντίθετων εννοιών, μεταξύ κόκκινης και μαύρης απόχρωσης του φασισμού, μεταξύ της ατομι��ής – οικογενειακής ευτυχίας και της συνεργασίας των πολιτών όλου του κόσμου για μια παγκόσμια ευημερία που δεν έχει ανάγκη από ευγενείς ιππότες και κορδωμένους πρίγκιπες που θα υποδείξουν το σωστό και το λάθος (προφανώς επηρεασμένος από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που κυριαρχούσαν την περίοδο που αυτός έζησε και έδρασε).

Ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε και κατέληξε να πεθάνει στη φυλακή σαν κοινός εγκληματίας χωρίς ουσιαστικά να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα. Ένας επιστήμονας που είδε το έργο μιας ζωής να καταστρέφεται και να γίνεται παρανάλωμα του πυρός. Αλήθεια ποιος μπορεί να μην δικαιολογήσει την ένταση και τον θυμωμένο του λόγο;

Μια προσπάθεια να ισορροπήσει μεταξύ της απαισιοδοξίας που εκκινεί από τον τρόπο δράσης του ανθρωπάκου και της πίστης στον σπουδαίο άνθρωπο που κάθε κοινός ανθρωπάκος κρύβει μέσα του. Γιατί τον αγαπάει τον ανθρωπάκο, έχει δει ξεγυμνωμένη την ψυχή του, ξέρει τις αδυναμίες και τις δυνατότητές του.

Όπως πολύ όμορφα λέγεται στον υπέροχο πρόλογο του βιβλίου, η ομιλία του Ράιχ δεν έχει στόχο να αγαπηθεί και να υιοθετηθεί ως τρόπος ζωής από όλους. Άλλωστε δεν γράφτηκε για να εκδοθεί αλλά ως μια απολογία για όσους κατέκριναν το έργο του πάνω στην οργόνη και την κοσμική ενέργεια και ως ιστορικό ντοκουμέντο για τα Αρχεία του Οργονικού Ινστιτούτου. ‘’Περιγράφει μόνο τις περιπέτειες του ψυχισμού ενός παραγωγικού ανθρώπου που αγαπάει τη ζωή’’. Για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζουν οι προσωπικές αναφορές στο έργο και τη ζωή του συγγραφέως.

Δεν είδα κομπορρημοσύνη, καυχησιολογία ή μεγαλομανία στα λόγια του. Αυτό που είδα ήταν ένας πληγωμένος άνθρωπος που δικαίως αναρωτιέται γιατί ο ‘’ανθρωπάκος’’ δεν διστάζει να σηκώσει όπλα και να σκοτώσει στο όνομα ενός ‘’πολεμικού ηγέτη’’ που επικαλείται το καλό του έθνους και δεν έχει την ίδια φλογερή επιθυμία, το πάθος και την ένταση να υποστηρίξει ‘’πνευματικούς ηγέτες’’ που αγωνίζονται για την ανάπτυξη και την πρόοδο, βλέπε Γαλιλαίο, Σωκράτη και πόσα άλλα παραδείγματα. Για να αξίζεις όμως τα φρούτα του παραδείσου, πρέπει να δεχτείς να μοιραστείς και την κόλαση.

Αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι πως ο ίδιος ο Ράιχ προέβλεψε πολλές από τις αντιδράσεις που υπάρχουν σήμερα στα λεγόμενά του. Και δίνει τις κατάλληλες απαντήσεις στους αντιρρησίες. Άλλωστε όπως λέει:
‘’Μπορεί ν’ ανακαλύψεις τον εαυτό σου σε μένα και τον εαυτό μου σε σένα κι έτσι να πανικοβληθείς και να σκοτώσεις τον εαυτό σου στο πρόσωπό μου’’.

Μια επισκόπηση λοιπόν του ανθρωπάκου. ‘’Αυτόν που καταπιέζεται και επαναστατεί, και που ωστόσο μπορεί να προσκυνήσει τους εχθρούς του και να δολοφονήσει τους φίλους του. Που αισθάνεται <λαός>, και που αν τύχει να χρησθεί εκπρόσωπος αυτού του λαού, κάνει κατάχρηση της εξουσίας του και συμπεριφέρεται πιο βάναυσα από την άρχουσα τάξη που ως τότε τον είχε συνθλίψει’’.

Και το αγαπημένο μου απόσπασμα:
‘’Ο έρωτας, η εργασία και η γνώση είναι οι πηγές της ύπαρξής μας. Αυτές που πρέπει και να τη διαφεντεύουν’’.

Έτσι το βλέπω το βιβλίο αυτό…… στα είκοσι τέσσερα μου….. Ίσως αργότερα στη ζωή να μπορέσω να καταλάβω έστω και λίγο τους αντιρρησίες…. 0374504016 Bir kitap ancak bu kadar insanı döver,
Bir kitap ancak bu kadar insanı aşağılar,
Bir kitap ancak bu kadar insana nasihat verir ve yücelmenin yoluna ışık tutar. 0374504016

Read Û PDF, eBook or Kindle ePUB free ´ William Steig

Listen, Little Man! is a great physician's quiet talk to each one of us, the average human being, the Little Man. Written in 1946 in answer to the gossip and defamation that plagued his remarkable career, it tells how Reich watched, at first naively, then with amazement, and finally with horror, at what the Little Man does to himself; how he suffers and rebels; how he esteems his enemies and murders his friends; how, wherever he gains power as a representative of the people, he misuses this power and makes it crueler than the power it has supplanted.

Reich has us to look honestly at ourselves and to assume responsibility for our lives and for the great untapped potential that lies in the depth of human nature. Listen, Little Man!

Συνανάγνωση με τα fellow fangirls Αγγελική και Χαρά

Ομολογώ πως την πρώτη φορά ��ου διάβασα το Άκου Ανθρωπάκο  μου είχε αρέσει περισσότερο.

Ας είμαστε ειλικρινείς πρόκειται για ένα εκτενές κράξιμο προς τον ανθρωπάκο, πολλές φορές άνευ λόγου και ταυτόχρονα ένα κείμενο όπου ο Ράιχ εξυμνεί τον εαυτό του. Ισχυρίζεται πως είναι φίλος του ανθρωπάκου και σκοπός του είναι να τον αφυπνίσει, ωστόσο, σε ποιο σύμπαν κάποιος που θέλει να βοηθήσει κάποιον τον μειώνει συνεχώς; Σαφώς δεν χρειάζεται να σου χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά ούτε και να σε πιάσει από τα μούτρα. Στην αρχή δεν με ενοχλούσε τόσο μετά από ένα σημείο με κούρασε ο ναρκισσισμ��ς του και η αλαζονεία του. (Κατ' εμέ οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι  ταπεινοί και δεν χρειάζεται να βροντοφωνάζουν την σπουδαιότητα τους όσο και αν αμφισβητούνται)
Δεν μπορώ, ωστόσο,  να μην παραδεχτώ πως σε ορισμένα σημεία  ταυτίστηκαν οι απόψεις μου με του Ράιχ.
Αν έστω και ένας άνθρωπος με αυτές τις σάπιες αντιλήψεις διάβαζε το βιβλίο και ενστερνιζόταν τις θεωρίες του ο κόσμος θα ήταν λιγότερο σιχαμένος. Και κλείνω με το εξής απόσπασμα:

Τον αποκαλείς ακοινώνητο επειδή προτιμά το γραφείο, όπου είναι μόνος με τις σκέψεις του, ή το εργαστήριο, με τη δουλειά του, από τις ανούσιες και υπερφίαλες κοινωνικές εκδηλώσεις σου. [...] τον μετράς με τα δικά σου ποταπά μέτρα και σταθμά και διαπιστώνεις ότι δεν πληροί τις απαιτήσεις της ομαλότητάς σου. Δεν μπορείς να καταλάβεις. Ανθρωπάκο, ότι εσύ είσαι η αιτία που αυτός ο άνθρωπος, που νιώθει μόνο αγάπη για σένα και είναι διατεθειμένος να σε βοηθήσει, οδηγείται στην απομόνωση, γιατί έχεις καταστήσει κάθε κοινωνική δραστηριότητα, από τα χαμαιτυπεία μέχρι τα παλάτια,  ανυπόφορη. 0374504016 Εξαιρετικό! Αν και μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε! Ο ανθρωπάκος του Reich συνεχίζει να βρίσκεται ανάμεσα μας και μέσα μας. Δυστυχώς... 0374504016 Απογοητεύτηκα πολύ! Δεν νομίζω οτι έχει να δώσει κάτι αυτό το βιβλιο. Εγώ προσωπικά το μόνο που εισέπραξα είναι το μένος και το δριμύ κατηγορώ του συγγραφέα απέναντι σε όλους και όλα. Είναι ενας ύμνος προς τον ευατό του. Αν και γνωρίζω το έργο του και συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι το συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε σε μια εποχή με έντονες αναταραχές καθώς και μετά από πολύ πόλεμο προς το πρόσωπο του συγγραφέα, δεν νομίζω ότι αυτή η οπτική μπορεί να βοηθήσει κάποιον. Εμένα προσωπικά δεν μου ταιριάζει. Αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να είχε μεταβεί σε ένα άλλο επίπεδο ανάλυσης (συνυπολογίζοντας τις συμπαντικές αναφορές του), κι όχι να κατηγορεί τους πάντες για τις κακοτοπιές. Προφανώς υπάρχει προσωπική ευθύνη αλλά το εύρος διαχείρισης αυτής της ευθύνης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που δεν αναφέρονται καθόλου στο βιβλίο. Νομίζω πως δεν έχει αλλάξει κανένας προς το καλύτερο με τον να τον κατηγορείς για ηλιθιότητα και απραξία, και ο συγγραφέας έπρεπε να το γνωρίζει αυτό λόγω της ιδιότητας του ψυχαναλυτή που είχε. Κλείνω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο χαρακτηριστικό της γενικότερης ατμόσφαιρας. Το απόσπασμα ακολουθεί μετά από μία αναφορά στον πόλεμο που δέχθηκε ο συγγραφέας: Μια στιγμή, Ανθρωπάκο! Δεν θελω να σε μειώσω, θέλω μόνο να σου εξηγήσω γιατι δεν κατάφερες μέχρι τώρα να αποκτήσεις ή να διασφαλίσεις την ελευθερία σου. Δεν θέλεις να μάθεις; ΚΑΤΩΩΩ!!... Και κάτι ακόμα: Το γεγονός ότι το βιβλίο τυγχάνει ευρείας αποδοχής στα δικά μου αυτιά ηχεί ότι αυτοί που το διαβάζουν και το αποδέχονται απλά βρίσκουν ότι πάντα ο άλλος φταίει. Υποσυνείδητα προωθείται μια αποταύτηση από τον Ανθρωπάκο, και όχι μια ανάληψη ευθύνης. 0374504016 Στο συγκεκριμένο βιβλιο ο συγγραφέας εκφράζει την οργή του!Ολο το βιβλιο του εχει υπότόνους οργής,μισους,αγανάκτησης,αγάπης,αναπόλησης.Ειναι εξαιρετικό βιβλιο!Απλως κατα την γνωμη μου για να προχωρήσει κάποιος στην ανάγνωση του συγκεκριμένου Βίβλου πρεπει να εχει κανει πολύ προσωπική δουλεια..Να εχει αυτογνωσία και να εχει κανει φοβερά επιτεύγματα με τον Εαυτό του κατι που εγω το προσπαθώ καθημερινά και λόγω επαγγέλματος και το εχω κατα ενα μεγαλο κομματι καταφέρει.Ειναι ενα βιβλιο που απευθύνεται σε όλους αλλα δεν ειναι για όλους.Ειναι ενας μονόλογος που σε κρατάει σε επιφυλακή!Εξαιρετικο! 0374504016 Εδώ έχουμε τα απωθημένα ενός ανθρώπου ο οποίος αφιέρωσε την ζωή του στην έρευνα της οργόνης (ρίχτε μια ματιά στο ίντερνετ ή και εδώ, είναι πολύ ενδιαφέρουσα εξιστόρηση: http://www.youtube.com/watch?v=h7Ajkp...), της κοσμικής ενέργειας η οποία κρύβεται πίσω από τον οργασμό, συνδέεται με το κι και το πράνα, έχει καταπραϋντική επίδραση της σε καρκινοπαθείς σε τελικό στάδιο και την δημιουργία βροχής από το πουθενά. Ο Ράιχ ξεσπάει προς τον ανθρωπάκο, τον δειλό άνθρωπο ο οποίος ποτέ δεν παίρνει την ζωή του στα χέρια του παρά ζητωκραυγάζει ηγέτες, ακολουθεί μόδες, κρύβεται πίσω από το συντηρητικό και το καθεστημένο, πιστεύει πως ο ίδιος δεν μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του και αφήνει αυτό το χρέος στα χέρια «μεγάλων». Ο ανθρωπάκος είναι «δυσκοίλιος και ανέραστος», καταδικάζει οτιδήποτε το καινούργιο και επαναστατικό και είν��ι πάντα πρώτος στο να κατηγορεί χωρίς να μπορεί να γνωρίζει, όπως έγινε και στην περίπτωση του Ράιχ, ο οποίος τελικά κλείστηκε στην φυλακή για το έργο και τις απόψεις του, όπου και πέθανε.

Το Άκου Ανθρωπάκο δεν έχει συνοχή, είναι 121 σελίδες κράξιμο το οποίο όπως διαβάζω δεν προοριζόταν για δημοσίευση. Ο κ. Ράιχ επαναλαμβάνεται αρκετά και μπορείς σχεδόν να νιώσεις πόσο αδικημένος νιώθει από τον ανθρωπάκο -- από εκεί που ήθελε να βοηθήσει τον κόσμο να προχωρήσει, πίστευε πως η οργόνη θα ανέτρεπε, όπως και θα ήταν πρέπον, το επιστημονικό status quo, στην πορεία υπονομεύεται και τελικά συμπεραίνει πως ο γεμάτος ανθρωπάκους κόσμος δεν είναι έτοιμος για εκείνον... Ούτε το προλεταριάτο, ούτε οι συμπατριώτες του, ούτε οι Αμερικάνοι, κανείς.

Σίγουρα μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση, αν μη τι άλλο. Απλά λίγο υπερβολικά κοντά στα όρια της παράκρουσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 0374504016