I finished this book 2 days ago, after having my head buried in it for 4 days and I just can't stop thinking about it. It is the most wonderful book and has shot straight into my Top 5 of all time.
From the very first page I was hooked. Jiang Rong creates such a vivid and compelling narrative that I found myself similtaniously gripped with the story yet trying to slow down and savour every word, so beautiful was each sentence.
Wolf Totem is semi-autobiographical and Jiang's passion for the Mongolian grasslands shines through on every page. The description of the grasslands themselves, the wildlife, the lifestyle and survival was stunning. So few books make me believe that I am there at the actual place, but with this book I was there on horseback, hiding from wolves, fleeing for my life, braving blizzards and building campfires. I smiled, I cried, I hoped and I silently pleaded all within the space of an hour. I also fell in love with wild Mongolian wolves. To get to know them was a pleasure - they are clever, cunning, brave, brilliant and I loved following their story (from both sides - the good and the bad). The Little Wolf that was captured and raised by humans both endeared me and broke my heart.
While this book is most certainly a tale of the grasslands of the last 10,000 years and what happens when modern living creeps in, it is also a book about so much more. I can't praise this enough; I am sad that it has ended as I could have read on for another 500 pages. What a beautiful book, one I highly recommend and one I will be reading again and again. Jiang Rong
I read the Chinese edition (original) of this novel and posted my review on June 18, 2008 on Asia Sentinel's website. I'm re-posting it here.
Before dwelling on the good points, let me just quickly point out the one thing that I found hardest to accept, and that is the author’s tendency to explain away the weak disposition of the Chinese ethnic race with a simplistic rationale that it is due to the traditional sedentary agricultural lifestyle since the ancient times, and then to attribute all glory and success in certain historic periods to the venturesome nomadic characteristics of China’s hunter-gatherer tribes who came to be the rulers during those periods. Based on this premise, he came to the conclusion that in order for China to become once again a power to be reckoned with, Chinese people ought to discard their submissive character and assume a more aggressive, or wolf-like, outlook on life and the world at large.
There may well be a million factors and nuances that can help explain Chinese racial characteristics, and the traditional farming lifestyle may be only one of them. But this is a subject that is outside the scope of this review. (Bo Yang’s “The Ugly Chinaman” may be a good way to start exploring the subject.)
Despite that, the author penned in one scene a poignant and sad analogical description of a typical character weakness of the Chinese, which is valid and sobering. It is the scene where a herd of sheep was being attacked methodically by a pack of wolves, and where those sheep that luckily escaped just stood and watched as others were being slaughtered.
“This scene reminded him of what Lu Xun wrote in an essay: some Chinese imbeciles stretched their necks and eagerly watched the Japanese soldiers behead Chinese prisoners – it is exactly the same scene now. No wonder the nomadic tribes regard the Hans as sheep. The wolves are devilish to devour the sheep. But it is those selfish, callous and craven sheep-like people who are even more loathsome and more disheartening.”
As for the strong suits of the book, there are plenty. Not least is the honest warning about the urgent need to protect the environment. Reckless farming of natural grasslands in Inner Mongolia has had the devastating effect of letting the soil dry up and turn into sand, resulting in frequent severe sandstorms that have been plaguing cities like Beijing for years. This ‘farmers’ invasion’, along with their deliberate purging of the grassland wolves, entirely skewed the natural cycle that had gone on peacefully for centuries – a stinging reminder to the whole world that humans have been destroying the natural environment with their own hands.
Jiang Rong has nothing but praises for the natural cycle that had maintained the ecological balance in the Mongolian grasslands, with the wolves playing a key part in the cycle. Nobody knows the importance of letting nature take its course better than the nomadic people.
The down-to-earth and unpretentious writing style throughout the book has captured my heart (it is the original Chinese edition that I read), and I was especially moved by the part
Doris Lessing once said that a novel is an outpost of journalism which reveals information about areas of life that readers don’t’ know and that successful novels are those that report the existence of an area of society or a type of person that is not yet admitted to the general literate consciousness. In this sense “Wolf Totem” certainly is a successful novel, as through it we come to know about a place, a people and a lifestyle that many of us would not ordinarily be able to come into contact with.
The author’s plain but flowing story-telling technique tends to keep the reader in suspense and unable to stop turning the page as he/she gets sucked into the world of the Mongolian wolves and grasslands.
All in all, “Wolf Totem” is more of an entertaining novel than a scientific study of wolves and much is based on the author’s life experience in Inner Mongolia during his youthful days. There are nonetheless strong messages that the author wanted to put across, the most important being: a call for immediate action to save the environment before it’s too late and an advocacy for following the wolves’ example of freedom loving and dauntless character.
Jiang Rong This has been a reading experience unlike any other for me. Through the eyes of a Chinese student, sent to Inner Mongolia as part of a volunteer program during the Cultural Revolution, we see a nomadic way of life as it has existed for centuries and as it is on the verge of it's death before encroaching masses of Chinese seeking land and food. (The author was involved in the same type of program for 11 years, beginning in 1967.)
Chen Zhen, and 2 or 3 like-minded friends in the student brigade, resolved to learn from their experience, brought books to read during their years in the grasslands, and made every effort to learn from the elders around them. Chen Zhen's goal: to learn as much as he can about the wolf, the totem of the nomadic people. He wants to know why it is both feared and respected, almost revered. As the reader, we follow Chen Zhen's years on the Olonbulag.
Obviously it is impossible to summarize everything that happens her; there is too much. At times the details are overwhelming and can become a bit dry, didactic. But the sum total is mesmerizing and the place takes over. I doubt that I've ever been so totally taken over by a physical place before---and not because it's always beautiful and pleasant, but because it's so obviously a real place. The physical details of the nomadic life are sometimes more brutal than I would have expected but their love of their life is also great.
As for the writing itself, there are beautiful descriptions.
At last Chen laid eyes on virgin grassland, probably the
last of its kind in all China, and breathtakingly beautiful.
Spread out before him was a dark green basin, dozens of
square miles, with layers of mountain peaks to the east...
Mountains of many colors---dark and light green, brown, deep
red,purple---rose in waves as far as one could see, to merge
with an ocean of pink clouds....The basin itself looked like a
green carpet manicured by Tengger; patterns of blue, white,
yellow, and pink mountain flowers formed a seamless patchwork
of color....The centerpiece was a swan lake. p240
There are also descriptions of man and animals battles with the wolves. But there is also the irony:
The old man's furrowed brow smoothed out and, as he rubbed
the wolf trap with horse's mane, he said, 'Protecting the
grassland is hard on us. If we don't kill wolves, there'll be
fewer of us. But if we kill too many of them, there'll be
even fewer.' p123
Chen was learning the life cycle of the grasslands, the integral role of the wolf in the nomadic life, so much so that he resolved to raise a cub and study it for himself, to learn how it grew, ate, lived, how it earned so much respect.
The first half of the book teaches about the life and history of the nomads and wolves of the grasslands. In the last 200 pages the story flies as all the components somehow mesh completely: the old and new, the students and their nomadic teachers, the encroaching farmers, the wolves and other animals, the grasslands themselves. I've rarely felt such a part of such an alien place. Jiang Rong has, I believe met his goal of bringing this place and way of life to readers around the world.
The second half cements this as 4*
Jiang Rong First of all, thanks to GR friend Alice for mentioning this book to me. I would never have heard of it if not for our chats, and it would have been such a shame to miss the experience of reading Wolf Totem.
This is a novel based on the author's experiences as a student worker in Inner Mongolia from 1967 to 1979. While there he became fascinated by the wolves of the region, and the life on the grassland. Chen Zhen, our main character, is also a Han Chinese student who has been sent to the grasslands, and becomes a sheepherder like the author did. Chen connects mainly with an older Mongolian man named Bilgee, one of the last true nomadic herdsmen of the area, a man full of knowledge about both facts and myths relating to wolves and their place in the grasslands ecosystem. Chen learns to respect not only the wolves, but the way of life that he is experiencing even as it disappears before his eyes. The government sends farmers, workers, military men, all of which create chaos in an area that had supported nomadic men and animals for thousands of years. But because the new people lack the awareness to see beyond what they can take from the land, the circle is broken and
the partnership between Man and Nature is spoiled forever.
At first I was annoyed by the constant references to 'You Han Chinese' and 'You Mongols' when the characters were comparing their lifestyles. The earlier parts of the book are full of such comments, which point out the difference between the nomadic and agrarian cultures. Were the Chinese truly weaker because they had become settled? And the Mongolians tougher, braver, and smarter because of their rugged nomadic lives? This is a debate that could go on forever with no final decision. Add in the next layer, the idea of the industrial farming which we use today, and there is even more to argue about. All of the traditional knowledge about Nature is being lost. How many of us these days
would be able to raise crops and animals on our own, or to prepare them for the dinner table?
After a few chapters I settled more into the style of the story and was not as bothered by it. There is a lot of natural history information woven into the book: about the grasslands, wolves, marmots, mice, gazelles, even the horse herds that were such a part of Mongolian life. Any reader with too soft a heart towards animals will be probably be disturbed by some of these details, and by some of the scenes in the story. Nature can be cruel, but the actions of Man are worse.
Because he is so fascinated by the wolves, Chen Zhen decides to raise a cub in order to observe wolf behavior up close. Of course he does not stop to think that this wolf would not then be a true wolf, he would be a captive whose attitudes would be severely affected by that captivity. Little Wolf amazes Chen, but as he matures, the life on the grasslands deteriorates.
I saw Little Wolf at first as an image of the grasslands, then after another chat with my friend Alice I agreed with her that the cub represents Nature itself, not simply on the grasslands of Inner Mongolia, but all over the planet. And I found myself ashamed of being human. We have truly fouled our nest and have no one but ourselves to blame for our future.
Jiang Rong இந்த பூமியில் மேம்பட்ட சமூகமாக இருப்பது மனித இனமே. பல்லாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்னே அவன் பூமியிலுள்ள அனைத்து ஜீவராசிகளையும் அடக்கி இயற்கையை எதிர்த்து தனக்கென்று தனியொரு ஆளுமையை வளர்த்து இந்த பூமியின் பாதுகாவலனாக காட்டிக் கொள்ளும் அவனே இந்த பூமியை அழிக்கும் பேரழிவு சக்தியாக உருவெடுத்திருப்பதை நாம் அறிந்தே இருப்போம்.
இயற்கை எதிர்த்து என்ற வார்த்தை உபயோகமே இயற்கையை மனிதனுக்கு நேசிக்கத்தெரியவில்லை என்பதற்காகவே. மனிதனின் பண்பட்ட மூளையின் மூலம் இயற்கையை தனதாக்கிக் கொள்ளவே இந்த மனித இனம் முயற்சி செய்யும் இந்த வேளையில் உலகிலுள்ள அத்துனை உயிரினங்களும் இயற்கையோடு இயைந்த வாழ்க்கையில் அதனோடு கட்டுப்பட்டே வாழ்கின்றது.
மனிதனின் அபரிமிதமான வளர்ச்சி இ���்த பண்பட்ட படித்த மனிதனை இந்த இயற்கையிலிருந்து பல மைல் தூரத்திற்கு அகற்றிக் கொண்டே போய்விட்டது. இன்று பூமிக்கும் நமக்குமான பந்ததிற்குமிடையேக் கூட ஒரு ஜோடி பாத அணிகள் நம்மைப் பிரித்தே வைக்கிறது. உண்மையிலேயே இயற்கையானது ஒரு தொடர் சங்கிலிக்குள் பிணைத்தே வைத்திருக்கும் போது மனிதன் எப்படி இந்த சங்கிலித் தொடரை உடைந்தெறிந்து தனதாக்கி கொண்டதன் மூலம் அத்தனை உயிர் வாழ் ஜீவனங்களுக்கும் பூலோக எமனாகவே காட்சிக் கொடுக்கிறோம்.
அறிவியலை வளர்தெடுத்திருக்கிறோம் அதன் மூலம் இயற்கையிலிருந்து கிடைக்கும் அத்துனைப் பொருட்களையும் நமக்கு தேவையான பொருட்களாய் மாற்றிக் கொண்டே போகிறோம். அப்படி மாற்றும் பொருட்களையும் , அது மாற்றும் போது ஏற்படும் சக்தி மிகுந்த கழிவுகளையும் உட்கிரகிக்க மறுக்கும் இந்த பூமி நமக்கு கொடுக்கும் இன்னல்கள் கணக்கிலடங்காதவையே. எனினும் அதனை நெஞ்சுரத்துடன் எதிர்க்கும் நாம் அதை மாற்ற அறிவுப்பூர்வமாய் சிந்திக்கவே மறுக்கிறோம் என்பதே நிதர்சனமான உண்மை.
இந்நாவலை வாசிக்கத் தொடங்கும் முன்னே அதன் பெயர்(ஓநாய் குலச்சின்னம்) எனைச் சற்றே தடுமாற வைத்தது. அதன் உள்ளிருப்பைத் தெரியாமலையே அதனை பல மாதங்கள் எனது அலமாரியில் தூங்க வைத்தேன் என்றே சொல்லலாம். ஆம் என் மனதிலிருந்த ஓநாய்கள் மிகவும் கொடுரமானவை , தந்திரமானவை , அதன் ஊளைகளை நாய்களிடமிருந்து கேட்கும் போது மனதிற்குள் ஏற்படும் சொல்ல முடியாத பயம் ஆகியவையே.
இந்த நாவல் இயற்கைக்கும் (டெஞ்ஞர்) , மனிதனுக்கும் , மேய்ச்சல் புல்வெளிகளுக்கும், ஓநாய்களுக்கும், மேய்ச்சல் நில ஜீவராசிகளான முயல், எலி , மர்மோட் , மான், நரி , குதிரை, ஆடுகள் ,நாய்கள் போன்ற உயிர்களுக்கும் இடையே இணைக்கப்பட்ட ஒரு சங்கிலித்தொடர் கதையே. ஒவ்வொரு புத்தகத்திலும் நாம் தேட நினைக்கும் அல்லது நம் மனதிற்கெட்டாத பல விசயங்கள் உள்ளடக்கியே இருக்கும். அதனை நாம் படிக்கும் போது நம் மனதில் உண்டாகும் மனக்கிளர்ச்சியை ”சொல்வதால்”காட்டமுடியாதென்றே சொல்லலாம். நிச்சயமாக இந்நாவலின் மூலம் ஓநாய்களைப் பற்றியான மிகப்பெரியதொரு தாக்கம் வாசகர்களுக்கிடையே ஏற்படலாம் என்றே நம்புகிறேன்.
நாவலின் களம் சீனப்பகுதியான உள்மங்கோலியாவின் ஓலோன் புலாக் எனும் மேய்ச்சல் நிலப்பகுதியே. நாவலின் காலக்கட்டம் கடந்த நூற்றாண்டுகளின் இறுதியில் தொடங்குகிறது. சீனாவில் ஏற்படும் கலாச்சாரப் புரட்சியைத் தொடர்ந்து அங்கிருக்கும் சில மாணவர்கள் உள்மங்கோலிய நாடோடிகளின் வாழ்வியலைப் பற்றி அறிவதற்கான அனுப்பப்படுகின்றனர். அப்படி அனுப்பப்படும் மாணவர்களில் ஹேன் சென் என்ற மாணவரைச் சுற்றியே இந்தக் கதை நகரத்தொடங்கிறது, இந்நூலின் ஆசிரியரும் அவரே. இக்கதையின் காலக்கட்டம் இந்நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் முடிகிறது. ஏறக்குறைய முப்பத்தைந்து வருடக் காலம் இந்த நாடோடி மக்களின் மேய்ச்சல் வாழ்க்கை , ஓநாய்களுடனான பந்தம், குதிரை வளர்ப்பு, ஆடுகள் மேய்ப்பு, உணவுத்தேவைக்கான வேட்டை போன்ற அனுபங்களை இந்நாவலின் மூலம் அறியலாம்.
நாடோடி மக்கள் மட்டும் வாழும் உள்மங்கோலியாவின் மேய்ச்சல் பகுதியான ஓலோன்புலாக் புரட்சி காலக்கட்டத்தில் துவங்கி எப்படி மெல்ல மெல்ல ஹேன் சீனர்களிடம் மாறுகிறது என்பதை தெளிவாகவும், படிப்பறிவே இல்லாத மக்கள் இயற்கையோடு இணைந்த வாழ்க்கையை நேசிக்கும் தருணத்தில் அங்கு வரும் படித்த ஹேன் சீனர்கள் மூலம் எப்படி இந்த இடம் மாற்றி அமைக்கப்படுகிறது என்றும் அதன் மூலம் ஏற்படும் பின்விளைவுகளையும் எடுத்துச்சொல்லுகிறது இந்த நாவல்.
சீனாவில் மாவோவின் செவ்வியல் புத்தகத்திற்கு அடுத்தப்படியாக விற்பனையில் சாதனைப்படைத்த நூலாகவே இருக்கிறது.
சரித்திரப் புனைவாக உருவாக்கப்பட்ட இந்நாவலில் மிக முக்கியக் கதாபாத்திரங்களாக இருப்பவர்கள் பில்ஜியும் அவரது மகன் பட்டு மற்றும் அவரது மகள் கஸ்மாய் , பாயர், உல்ஜி ஹேன்சென்னும் அவரது நண்பர்களுமே. மனித கதபாத்திரங்களைத் தவிர இதில் ஒரு ஓநாய் குட்டியும், வேட்டை நாய்களான பார், எல்லோ , எர்லாங் கும் கதை முழுதுமே மனித வாழ்வியலோடு இணைந்தே பயணிக்கிறது.
நாவலின் நாயகனாக வரும் ஹேன் சென் நாடோடி மங்கோலியர்களின் தலைவரான பில்ஜியுடன் நட்பு ஏற்படுகிறது. அதன் மூலம் ஓநாய்களை வெறுக்கும் நாயகனிடம் அதன் வாழ்வியல் முறைகளையும் அது எப்படி மேய்ச்சல் நில நாடோடிகளுக்கு உதவுகிறது என்பதையும் அதனால் ஓலோன்புலாக்கின் இயற்கை சமநிலை மட்டுப்படுத்தலையும் விளக்குகிறார். இதன் மூலம் ஓநாய்களிடம் ஏற்படும் விபரீத ஆசை ஒரு ஓநாயை எடுத்து வளர்க்க வைக்கிறது. இதன் மூலம் ஓநாய் மனிதனிடம் நாயைப் போல இணக்கமாக மாறிவிடுகிறதா அல்லது எதிரான சூழ்நிலையைப் பெறுகிறதா என்பதையொட்டி நகருகிறது கதை.
அழகான மேய்ச்சல் நிலத்தையும் அதன் பருவங்களையும் ஒவ்வொன்றையும் அழகாக விவரித்துக் கொண்டே செல்லும் நேரம் அங்கு ஓநாய்கள் தங்கள் துல்லியமான திட்டமிட்ட தாக்குதல்களால் எப்படி தங்கள் உணவுத்தேவையைப் போக்கி கொள்வதையும் மாறுபடும் பருவச்சுழ்நிலைக்கேற்ப எப்படி தன் உணவாதாரங்களையும் சேமித்து வைக்கிறது என்பதையெல்லாம் விவரிக்கிறது.
ஓநாய்களின் தாக்குதல்களை விவரித்து நம் மனதை குலை நடுங்கச்செய்யும் நேரம் மேய்ச்சல் நில நாடோடிகளிடமிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் விவசாய நிலமாய் மாறும் சமயம் புதிய ஆயுதங்களும் அதனைச் சேர்ந்த ஆட்களும் அந்த ஓநாய்களைக் கொல்லுவது மனதை பிழிகிறது.
நாடோடிகளின் மேய்ச்சல் நிலங்கள் மெதுவாய் அந்நியர்களின் ஆக்ரமிப்பில் செல்லும் போது அதனை பார்த்துத் துடிக்கும் நாடோடிகளின் கடைசி தலைவன் பில்ஜியின் சோகமான மனவோட்டத்தை கடைசி நாடோடி மேய்ப்பனின் துயரங்களாக விவரிக்கிறார்.
சுதந்திரம் ,சுயநிர்ணயம் , கௌரவம் இவையெல்லாம் மனிதனின் இயல்புகளாய் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் நேரத்தில் இவைகளைனைத்தும் ஓநாய்களுக்கும் உண்டு என்றும் அவை எந்த காரணத்திற்காகவும் நாயைப்போலவோ, குதிரைகளைப்போலவோ மனிதனின் ஆதிக்கத்தினுள் வரும் விலங்குகளைப் போலல்லாமல் தனித்திறனும் குணமும் பெற்றது என்று தெளிவுப் படுத்துகிறார்.
”ஒரு நாயைப்போல�� பின் தொடர்ந்து செல்வதை விடவும் முரண்படுவதால் ஏற்படும் வலிகளையும் சங்கடங்களையும் தாங்கி கொள்ள வளர்ப்பு ஓநாய் தயராக இருந்தது” என்பதின் மூலம் ஓநாயின் சுயநிர்ணயத்தையும் , கவுரவத்தையும் விளக்கி நெகிழவைக்கிறார்.
ஓநாய்களின் குணநலன்களையும் அதன் வாழ்வியல் முறைகளையும் பற்றி அறிந்துகொள்ள விருப்பமிருப்பவர்களும் இயற்கை ஆர்வலர்களுக்குமான இந்த நாவல் மிகப்பெரியத் துணையே.
சீனர்களின் எண்ணத்தில் எப்படி நாடோடி மக்களின் வாழ்வியலை ஒடுக்குகிறார்கள் என்று சொல்லும் முன்னே அவர்களின் வாழ்வியலையும் அவர்களின் உணவு பழக்கத்தில் நாயை உணவாக்குவதற்கான காரணத்தைச் சொல்லி சீன மக்களின் அறியாமையை பகடி செய்தும் , அவர்களின் கலாச்சாரப் புரட்சியை மறைமுகமாகவே எதிர்த்துமிருக்கிறார் ஆசிரியர்.
தேவையான பிறருக்கான உதவிகள் இங்கு பகுத்தறிவு கொண்ட வளமிக்க மனிதனால் மறுக்கப்பட்டுக்கொண்டே தானிருக்கிறது. இது நம்நாட்டிற்கு எப்படி பொருந்துகிறதோ அதே போல சமுதாயத்தில் வளமையடைந்த சீனர்களின் சுய நலம் குறித்து நாடோடி மக்களின் எண்ணத்தில் ஆடுகளாகவே சித்தரிக்கப்படுகிறது. அது ஒரு ஆட்டு மந்தையில் ஓநாய் நுழைந்து ஒரு ஆட்டை வேட்டையாடி குத்தி கிழித்துண்ணும் போது மற்ற ஆடுகளின் எண்ணம் பற்றி..
“ நல்ல வேளை ஓநாய் உன்னைத் தின்னுகிறது என்னை இல்லை, நீ செத்துவிட்டாய் அதனால் நான் பிழைத்திருக்கிறேன் என்பது போல அதன் பாவனைகள் இருக்கிறது”
மங்கோலிய மேய்ச்சல் நிலத்தின் கோடைக்காலத்தைப்பற்றி கேள்வி பட்டபோது எனக்கேற்பட்ட பிரமிப்பும் அச்சமும் அளவிட முடியாது காரணம் அங்கு கோடைநாட்களென்பது அதிகாலை மூன்று மணியில் தொடங்கி இரவு ஒன்பது மணி வரை வெளிச்சம் நீண்டிருக்கும்.
நாவல் மேய்ச்சல் நில வாழ்வியல் பரிணாமங்களை ,வாழ்வியல் நிலங்களை , அவர்களின் நம்பிக்கைகளை அழகாய் எடுத்துக்காட்டுகிறது. நாவலிற்கான பலமாய் அதன் மொழிப்பெயர்ப்பு அமைகிறது. நாவல் எதையும் வைத்து குழப்பாமல் நேர்கோட்டிலேயே செல்லுகிறது. இயற்கை உணவு சங்கிலியைப்பற்றி அழுத்தமாக எடுத்துரைக்கும் நேரத்தில் அதன் விளைவுகளை முடிவில் காட்டும் போது நாவலின் முன்பக்க நாட்களின் நினைவுகள் நிழலாய் ஆடிக்கொண்டு இயற்கைப் பற்றிய மிகப்பெரிய தூண்டுதலைக் கொடுக்குமென நம்பலாம்.
இந்நாவலின் ஆசிரியர் ஜியாங் ரோங் அவர் சீனாவின் ஜியாங்குவில் 1946 ம் ஆண்டு பிறந்த இவர் கலாச்சாரப்புரட்சியின் காரணம் 1967 களின் சீனாவின் ஆட்சியிலிருக்கும் உள்மங்கோலியாவிற்கு அனுப்பப்படுகிறார். அவர் அங்கு 11 ஆண்டு காலம் தங்கி இருந்து அம்மக்களின் வாழ்வியலை அறியும் அவர் அதன் பிறகு சீனாவிற்கு சென்று தன் படிப்பை தொடர்ந்து கல்வித் துறையாளராக பணியாற்றி 2006 ல் ஓய்வுப் பெறுகிறார். இந்நாவலை 1999 ல் தொடங்கி 2003 ல் முடித்திருக்கிறார். இந்நாவல் சீனமொழியிலிருந்து ஆங்கிலத்தில் ”Wolf Totem என்ற பெயரில் கோல்ட்ப்ளாட்டும் தமிழில் சி,மோகன் அவர்களும் மொழிப்பெயர்த்துள்ளனர். இந்நூலை அதிர்வு பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது.. (less) Jiang Rong
An epic Chinese tale in the vein of The Last Emperor, Wolf Totem depicts the dying culture of the Mongols-the ancestors of the Mongol hordes who at one time terrorized the world-and the parallel extinction of the animal they believe to be sacred: the fierce and otherworldly Mongolian wolf
Published under a pen name, Wolf Totem was a phenomenon in China, breaking all sales records there and earning the distinction of being the second most read book after Mao's little red book. There has been much international excitement too-to date, rights have been sold in thirteen countries. Wolf Totem is set in 1960s China-the time of the Great Leap Forward, on the eve of the Cultural Revolution.
Searching for spirituality, Beijing intellectual Chen Zhen travels to the pristine grasslands of Inner Mongolia to live among the nomadic Mongols-a proud, brave, and ancient race of people who coexist in perfect harmony with their unspeakably beautiful but cruel natural surroundings. Their philosophy of maintaining a balance with nature is the ground stone of their religion, a kind of cult of the wolf.
The fierce wolves that haunt the steppes of the unforgiving grassland searching for food are locked with the nomads in a profoundly spiritual battle for survival-a life-and-death dance that has gone on between them for thousands of years. The Mongols believe that the wolf is a great and worthy foe that they are divinely instructed to contend with, but also to worship and to learn from. Chen's own encounters with the otherworldly wolves awake a latent primitive instinct in him, and his fascination with them blossoms into obsession, then reverence.
After many years, the peace is shattered with the arrival of Chen's kinfolk, Han Chinese, sent from the cities to bring modernity to the grasslands. They immediately launch a campaign to exterminate the wolves, sending the balance that has been maintained with religious dedication for thousands of years into a spiral leading to extinction-first the wolves, then the Mongol culture, finally the land. As a result of the eradication of the wolves, rats become a plague and wild sheep graze until the meadows turn to dust. Mongolian dust storms glide over Beijing, sometimes blocking out the moon.
Part period epic, part fable for modern days, Wolf Totem is a stinging social commentary on the dangers of China's overaccelerated economic growth as well as a fascinating immersion into the heart of Chinese culture. Wolf Totem
OK, yesterday I finished it. I have to give it 5 stars, but I really NEED someone to answer one question. Did the author really raise a wolf cub? This is the one thing that is terrible about historical fiction - being unsure what exactly is fiction and what is not. I know that this has no real significance in this book, but I need to know. If somebody reads this and knows, please send me a message! The preface by the translator says this is a quasi-autobiographical novel.
I have to say this to somebody - I just finished chapter 18 and I was so impressed with the ability of some to talk straight. One should read this book if only to meet Bilgee. Then in the last two pages of the chapter everything turned around. I should like the way Bao allowed Chen Zhen to continue raising the wolf cub...... but I don't. Trouble is brewing and sometimes it is better to take misery sooner rather than later. I cannot help but think that Chen Zhen and the book, although fictional, depicts true life experiences of the author. There is a lot to be learned from this book - on many different issues.
I am truly impressed. How and from whom did Ghenghis Kahn and his Mongolian consorts learn their war techniques? Most probably, at least to some extent, from the Mongolian wolves. This book is very exciting and intellectually gripping. A book about Inner Mongolia, the cultural revolution and ecology - all in one! Ok, I have only read two chapters, but so far I really like it.
From the back cover: Wolf Totem has been a sensation ever since it shot to the op of the Chinese bestseller charts in 2004. There are now well over a million copies in circulation, and the book has been awarded several literary prizes. A beautiful and moving portrayal of a land and culture that no longer exists, it is also a powerful portrait of modern China and a fascinating insight into the country's own view of itself, its history and its people. Jiang Rong I really like this book, but its translation is a problem. I have both the Chinese and the English versions, and quite a bit of the original is left untranslated in the English release.
In the Chinese edition, there is a quote from a famous person (both Western and Eastern) before each chapter that sort of sets the theme for the chapter, gives further insight into the political ideas in the story, etc. These quotes are completely omitted in the translated version. In addition, there is a 50 pages (give or take) dialogue with the reader at the end of the Chinese version that explains the motivations for writing the book, goes into further depths into the issues, etc. This is completely omitted from the English version. Apparently the translator thought that an American audience wouldn't be able to understand these parts, so he left them out.
The reason this book was popular in China is not because it is a rousing adventure story (which it is) but because it had a political message as well. By leaving these parts out of the translation we are left with a neutered adventure novel rather than a political statement. While I was reading the English version I felt like the author was trying to say something that was just out of my grasp, but now I know why - its because parts of this book were literally left out.
I still say that this book is good in English, so give it a go. It gives an interesting look into the conflict between the nomads of Inner Mongolia and the Han Chinese, and the religious aspects of wolves on the grasslands. Jiang Rong Δεν διαβαζεται. Απορω με τις καλες κριτικες. Μια υπερ-αναλυση για τον λυκο, λιαν βαρετη. Ειναι μια ας το πουμε αυτοβιογραφια , τι περασε ο συγγραφεας στην Μογγολια. Ομως 650 σελιδες γεματες με το πως συμπεριφερονται οι λυκοι παει πολυ. Ελεος. Jiang Rong Old longings nomadic leap,
Chafing at custom's chain;
Again from its brumal sleep
Wakens the ferine strain.
The Wolf Totem, like The Call of the Wild, a book that it is often compared to, calls for a return to unfettered nature, with its individualism and harsh, but utterly logical values. The wolves don’t kill because they are cruel, but because, like all other living creatures, they need to eat to sustain themselves. The beautiful Inner Mongolian grassland which serves as the setting for this novel is not a peaceful Eden; it is a fiercely contested battleground where humans, wolves and other animals have been waging war against each other since time immemorial. Nature has its own system, in which the constant warfare serves as a balancing measure that guarantees the survival of the grassland and all the species that depend on it. The traditional Mongolian herdsmen understand this and strive to maintain the delicate ecological balance on which their livelihoods depend. However, when ignorant outsiders (agriculturalists, mostly Han Chinese, with no regard for sustainable grazing) impose their production quotas and machine-gunned the wolves to virtual extinction, the ecosystem collapses and the grassland slowly turns into desert. An already familiar and distressingly common scenario all over the world, but which is perhaps even more pertinent for China, a nation that has suffered extreme environmental degradation in the name of progress.
But Wolf Totem is not just a stinging, yet well-meaning ecological fable --- it is also a strident call for Chinese nationalism. The Chinese, the author believes, has become a “sheep-like” race, the antithesis of the more dynamic wolf-like nomadic races. The sheep-like characteristics of the Chinese, particularly their lack of assertive individualism, had resulted in China’s humiliation before foreign powers, and allowed atrocities such as the Tiananmen Square massacre to be perpetrated against them. “There’d be hope for China if our national character could be rebuilt by cutting away the decaying parts of Confucianism and grafting a wolf totem sapling onto it. It could be combined with such Confucian traditions as pacifism, an emphasis on education, and devotion to study.” Jiang Rong, an academic who was jailed for his involvement in the 1989 Tiananmen student movement, apparently sees no contradiction whatsoever between wolfish qualities and pacifism. He ardently believes that this is China’s way out of its current malaise and constantly preaches it through his characters. It becomes rather tiresome after a while, and one inadvertently begins to think of counter arguments. Didn’t the Chinese eventually assimilate the conquering nomadic races? How come China has endured for almost five millennia as a major power while the proud descendants of Genghis Khan are now merely one of its minorities? Haven’t the Chinese proven themselves to be adept at lupine tactics by becoming an economic juggernaut in less than a generation?
And what is the appeal of this novel, if it is merely an ideological tract disguised as fiction? It is surely not its (debatable) ideological message. Nor is it the human characters, which for the most part are merely mouthpieces for the author’s theories. It is the vivid, cinematic evocation of nature, red in tooth and claw that had me reading into the wee hours. The bone-chilling description of how a wolf pack traps and devours a herd of warhorses. The blood-curling account of an epic wolf hunt under the moonlight, with hundreds of riders with flaming torches and baying dogs. The harsh lives of the nomadic herders and their animals, told with convincing details and understanding that could only come from long familiarity. Oh, and the story of Chen Zhen and the wolf cub, both endearing and tragic. These are the meat of the story and they are substantial enough to outweigh the obvious flaws. For several days, I was transported into the distant Mongolian steppes, riding against the wind with a pack of hounds, scanning the endless horizon for sheep and wolves --- and that should be reason enough to pick this book up.
Jiang Rong หมาป่า (Wolf Totem) โดย เจียง หรง แปลโดย สุภาณี ปิยพสุนทรา สนพ. ซิล์คเวอร์ม
เราเจอเรื่องนี้เพราะอัลกอริธึมของ goodreads แนะนำมาค่ะ และดันตรงกับความสนใจของเราด้วย พอหาข้อมูลดูก็พบว่ามีสนพ.หยิบมาแปลไทยแล้วในปี 2552 และเรียกว่าโชคดีที่เจอซิล์คเวอร์มมาออกบู๊ทในงานสัปดาห์หนังสือพอดี เลยได้หนังสือเล่มนี้มาครอบครองค่ะ
จะจัดเรื่อง Wolf Totem เป็น Slice of Life ก็ได้ เพราะเล่าชีวิตประจำวันในทุ่งหญ้าได้แบบเรื่อยๆ สบายๆ แต่ทันทีที่หมาป่าปรากฎกาย จังหวะการเล่าเรื่องจะเปลี่ย���ไปเป็นคนละโทน และกิจวัตรประจำวันในทุ่งหญ้า มันสนุกมากเลยค่ะ
Wolf Totem เป็นเรื่องราวของเฉินเจิ้น นักศึกษาหนุ่มจากปักกิ่ง ที่ถูกส่งมาใช้แรงงานในทุ่งหญ้าเอ้อหลุน(มองโกเลียใน) ด้วยระบอบคอมมิวนิวสต์ เมื่อประชาชนเติบโตถึงระดับหนึ่งก็จะถูกทางการจัดแจงว่าควรต้องทำหน้าที่อะไรในสังคม เฉินเจิ้นเป็นหนึ่งในคณะนักศึกษาที่ถูกส่งมาทำงานในทุ่งหญ้า เขามีหน้าที่เลี้ยงแกะ เพื่อนบางคนของเขาได้เลี้ยงม้า บางคนก็เลี้ยงวัว
กว่าเรื่องราวในเล่มจะเริ่มต้นขึ้นจริงๆ ก็ปาเข้าไปประมาณหน้าที่ 200 ค่ะ ต้องใจเย็นพอนะคะ เรื่องจะเริ่มจริงๆ เมื่อเฉินเจิ้นได้ลูกหมาป่ามาเลี้ยงค่ะ (หนังสือเป็นขนาดเอสี่ หนา 629 หน้าค่ะ)
เรามองว่าเรื่องนี้คือ บ้านเล็กในป่าใหญ๋ ผสม คำพิพากษาของคุณชาติ กอบจิตติ ในบริบทมองโกเลียค่ะ
คือมันสวยนะ ความสามารถในการบรรยายสถานที่ สภาพอากาศ การบุกจู่โจมของแกะป่า ม้าป่า นากบก พายุทราย พายุหิมะ หรือฉากต่อสู้นี่คือทำได้ดีและสวยงามประหนึ่งนั่งดู Discovery Channel เพราะภาพ กลิ่น เสียง มันมาเต็มมาก ชัดเสียจนไม่เหมือนนั่งอ่านหนังสืออยู่เลย
มีบทหนึ่งเล่าเรื่องหมาป่าล่าเหยื่อ ทั้งบทเล่าเรื่องแค่ซีนเดียว แต่ภาพมาชัดแบบ HD มาก ลงรายละเอียดแทบจะทุกจังหวะการเคลื่อนไหว คือตื่นเต้นเร้าใจสุดๆ
หรือฉากเปิดเรื่องที่หมาป่าบุกกระโจม หมาเห่า เลือดสาด ต้องควบม้าห้อตะบึง โอโห... มันมาเต็มมากจริงๆ ค่ะ ลมปะทะหน้า กลิ่นเหงื่อ อะดรีนาลีนหลั่ง คุณเจียงหรงเล่าได้แบบชัดทะลุมิติมาก คือเขียนดีชนิดต้องไปพลิกหาประวัติมาอ่าน ...อ่านประวัติแล้วก็คิดว่า ถ้าเรื่องนี้คุณเจียงหรงไม่เป็นคนเขียน โลกนี้ก็คงไม่มีใครเขียนได้แบบคุณเจียงหรงแล้วแหล่ะ เพราะคุณเจียงหรงเคยใช้ชีวิตสมัยเป็นนักศึกษาไปใช้แรงงานในมองโกเลียมาจริงๆ น่ะสิคะ
หมาป่า เป็นสัตว์ที่ชาวมองโกเลียนับถือ เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ แต่ขณะเดียวกันพวกเขาก็ล่าหมาป่า ถลกหนังหมาป่าไปขายเพราะได้ราคาดี
ความย้อนแย้งที่ไม่น่าอยู่ด้วยกันได้ ถูกถ่ายทอดมาในเรื่องได้ดีมากๆ ค่ะ ใช้เวลาเกินครึ่งเล่มเลย กว่าจะทำให้เราเข้าใจวิธีคิดแบบชาวทุ่งหญ้าได้ พูดง่ายๆ คือ มันคือระบบนิเวศน์นั่นเอง เป็นระบบต่างคนต่างอาศัยเกื้อกูล หมาป่าและชนชาวทุ่งหญ้าเข้าใจซึ่งกันและกัน ทุ่งหญ้าและสัตว์ป่าน้อยใหญ่จึงยังยืนหยัดอยู่ได้เป็นหมื่นปี
เนื่องจาก Wolf Totem เป็นนิยายสายรางวัล และก็ได้รางวัล Asian Literary Prize 2007 ด้วย ดังนั้นจะคาดหวังความสนุกขณะอ่านก็คงไม่ใช่... อ่านไปก็มีแต่จะชอบตัวเอกน้อยลงเรื่อยๆ อ่านไปก็รู้สึกว่ามนุษย์ช่างป่าเถื่อนและโหดร้าย อ่านไปก็จะปวดฟันเจ็บฟันมากขึ้นเรื่อยๆ คือเห็นความแย่ทั้งรายบุคคล ทั้งระบบ ทั้งรากฐานความคิด ...อ่านไปก็จะรู้สึกว่าว่ารีบๆ จบเหอะ มันไม่มีอะไรดีเลย ทุกอย่างมันพังพินาศไปหมดแล้ว
ในแง่ความเป็นสารคดีเราให้สิบเต็ม แต่ในแง่ความเป็นนิยาย มันก็พูดว่าสนุกได้ไม่เต็มปากล่ะนะ มีความรู้สึกเหมือนคนเขียนพยายามจะยัดเยียดแนวคิดบางอย่างให้ ซึ่งอ่านแล้วก็อึดอัดค่ะ แต่ถ้าไม่คิดอะไรมาก อ่านเป็นสารคดี เราว่าสนุกค่ะ เพราะคุณเจียงหรงถ่ายทอดชีวิตชนชาวทุ่งหญ้าออกมาได้ดีจริงๆ
4.5/5.0 Jiang Rong
review ´ PDF, eBook or Kindle ePUB Ð Jiang Rong
