Read & Download ✓ PDF, DOC, TXT or eBook â Michel de Montaigne
فساد قرن با همکاری فرد فرد ما پدید می آید: کسانی با خیانت و کسانی با بی عدالتی یا بی دینی یا ستمگری یا حرص و آز و یا درنده خویی، هرکس بر حسب توان خود. ضعیف ترین کسان با حماقت و بطالت و بیکارگی. و من در زمره ی اینانم. میشل دو مونتنی
نخستین بار نام مونتنی در کتاب مکتب های ادبی رضا سیدحسینی به چشمم خورد. مقاله ای از مونتنی در انتهای فصل باروک برای روشن کردن فضای فکری رایج آن دوره. مقاله ارتباط مستقیمی با موضوع فصل نداشت و اطلاعات جدیدی نیز ارائه نمی کرد، با این حال بخاطر شیوه ی استدلال و اندیشه ی ناب مونتنی ( که در آن دوره بسیار درخشان و در حکم نگین جریان روشن‌فکری فرانسه جای دارد)، مجذوب نوشته هایش شدم. مونتنی فرانسوی، از اندیشمندان و متفکران اومانیست قرن شانزده میلادی ست. یک شکاک (تنها ابلهان اند که مطمئن اند) با تفکر انتقادی و یک ماتریالیست. او موضع خاصی به دین ندارد و حتی در بعضی موارد به دفاع از جایگاه کلیسا بر می خیزد، با این حال او بارها به شیوه های گوناگون تکرار می کند که باید از هر تفکر جزمی دوری کرد و در مقالاتش نیز همین شیوه را پیش می گیرد. مونتنی اشاره ی خاصی به مابعدالطبیعه نمی کند و از سویی روح و جسم را متحد و غیرقابل تفکیک می داند. این موضوع را می توان مهر تاییدی بر ماتریالیست بودن او دانست. مونتنی شیفته ی اعتدال و میانه روی تفکر یونانی ست و در نگارش مقالات، پیوسته به آثار اندیشمندان و نویسندگان یونان و روم باستان رجوع می کند و در مقابل به مخالفت با باروک می پردازد. آثار مونتنی پس از او بر کلاسیسم تاثیر عمده ای گذاشت، از این رو می توان وی را از پیشروان اصلی کلاسیسم فرانسوی دانست، هرچند که آثار وی در ساختار و محتوا آنچنان کلاسیک نیست. او با صداقت تمام زشتی ها انسان را یادآور می شود و حقارت او را تصویر می کند
آیا می توان چیزی به مضحکی این آفریده بینوا و نزار تصور کرد که نه تنها مالک خود نیست بلکه در معرض آزارهای همه چیزهاست و با این همه، خود را خواجه و سرور کائناتی می داند که شناخت کمترین جز آن در توانش نیست، چه رسد به اینکه بر آن فرمان راند. در لجن‌زار و کودزار جهان آشیان دارد و به بدترین و بی‌جان‌ترین و گندیده‌ترین بخش کائنات، در پایین‌ترین طبقه ی سرای و هرچه دورتر از گنبد افلاک، با پست‌ترین جانوران در بند و میخکوب استو بیان این موضوع بدین شیوه در تضاد با اصول کلاسیسم است. مونتنی همواره و در همه چیز، حتی در حرفه ی خودش، پیروی از قوانین طبیعت را توصیه می کند: هروقت بیمار شوم، دست طبیعت را آزاد می گذارم و می پندارم که برای دفاع از خود در برابر حمله هایی که به آن می شود، به چنگ و دندان مجهز شده است
دریاره تتبعات
مونتنی در این کتاب موضوعات گوناگون را بررسی و در مورد آنها به تفصیل به بحث می نشیند. هدف او از این کار تنها یک چیز است: قضاوت قوه ی داوری خود. تتبعات موضوع واحدی ندارد و مونتنی در این اثر از هر چمن گلی می چیند و از هر دری سخنی می راند. آنچه که به مطالب انسجام می دهد، شخصیت خود نویسنده ست. مونتنی موضوع محوری کتاب خود است و نمی توان تتبعات را جدا از شخصیت وی خواند و فهمید. در تتبعات می گوید: من شخصیت خود را به مثابه ی مضمون و موضوع بر خویشتن عرضه داشته ام. بیش از آنچه کتابم مرا ساخت، من آن را نپرداختم و این موضوع به تتبعات صداقت و بی پیرایگی خاصی می بخشد که جاذبه ی اصلی کتاب است. مونتنی همچون آینه، به نقد تفکر، کردار و حتی جسم خویش می نشیند، آنچنان که اعتراف می کند از نقد و قضاوت و سخن دشمنان نمی ترسد، زیرا کسی نمی تواند بدتر از آنچه خود درباره ی کتاب و خویش گفته سخنی بر زبان براند. پیام تتبعات را می توان در سوال چگونه باید زیست؟ خلاصه کرد. و مونتی به این سوال اینگونه پاسخ می دهد: در لحظه و مطابق میل طبیعت با لذتی مقرون به فضیلت و تقوا Michel de Montaigne Tonight, all across America, tens of thousands of teenagers - perhaps hundreds of thousands - sit in front of laptops, writing essays. It is the most dreaded homework assignment for many of them, and if they go on to college, it will be the assignment most cited as making them lose sleep, their printer to break, their grandmother to die, their car to break down, etc. etc.
Tonight, all across America, tens of thousands of teachers and professors count and recount the remaining essays in their grading pile. It is their most dreaded teaching activity. It is painstaking. It is grammar. It is word by word.
In 1580, Michel de Montaigne, the world's first essayist and self-acknowledged inventor of the genre, set out to attempt. Attempt what? He did not know, nor did he care whether he succeeded. He wanted only to write to understand himself better. And who better to do it? As he writes, he is the world's greatest expert on the subject! And there is no subject more important to him!
And so, he isn't bothered if his essay on experience turns into an essay on farting. Farting is experience, after all! And he will also write what his mustache smells like, and that he likes scratching the insides of his ears, and that we say bless you after we sneeze because the air is coming out of our heads, not our butts (and he'll write, don't laugh! I read it in Socrates!) He needs the high of books and the low of lived bodily experience to express himself - and the goal here is to express himself and to understand himself. There is no other goal. He is not practicing his grammar or making a logical argument or finding three examples of imagery in Ovid. No. It's just an attempt.
Compare to the hamburger essays that we force down our childrens' throats these days (the standardized 5-paragraph essay is sometimes even called the hamburger essay - it's got bread (fluff!), you see, at the beginning and end, and three ingredients or examples). We say this hamburger should look like these hamburgers. Say the same thing at the beginning and the end - do not attempt anything. Nothing should change. Nothing is tried, tested. Everything should be so logical, correct. Do not explore. Just do these three things. Do them again and again, and most importantly, do them like this on the test.
It saddens me to see this form die at the hands of standardized testing. To attempt to write about ones experiences or things one has read - with no expectations, except the expectation of a journey through the mind, where one may bump into all sorts of wonders and miraculous objects and familiar or unfamiliar skeletons. But no. Sorry kids - hamburgers for everyone! Michel de Montaigne Going through The Essays, getting lost in them to find oneself there, trying everything to always come back to oneself, to this man who, the first, chooses only to study himself to try to understand a little nothing of this that it is, is a unique reading experience. We see the thought of a man constructed small essays from the first book, which compile others' ideas of these old models, Seneca, Plutarch, and Lucretia, that we gradually forget. In the long and tortuous all-out reflections of the third book, which, by concentrating on the essential, on Michel de Montaigne, the only thinkable object, escapes towards all the great human themes, vanity, usefulness, honesty, will, and experience. For Montaigne, nothing is stable; nothing is final. Nothing was resolving once and for all, not even his own identity, that he can only graze by deforming it in a continuous movement. If it was one, this failure could have resulted in absolute pessimism. But Montaigne is not relatively modern. He sees that everything is relative, vague, and elusive. Still, Montaigne continues to sink into himself, finds nothing concrete there, and clings to the established order, Nature, and divine wisdom. He questions everything while being deeply conservative; he breaks all fashionable ideas and adheres to custom without being fooled; he only wants to think for himself and ceaselessly cites past references. In short, Montaigne is excessive and wise, witty and crude, ancient and modern, dead and alive. His Essays are what make writing most active and most human. Michel de Montaigne To learn that one has said or done a foolish thing, that is nothing; one must learn that one is nothing but a fool, a much more comprehensive and important lesson.
There is sheer joy for me in that sentence.
It opens up a new starting point in life, not one of humility but of humour. There is basic honesty about one's own ridiculousness, but also an honesty about the validity and value of one's own experience and life, as clumsy and awkward as this may be.
The honesty and directness about his own life can make reading Montaigne like settling down and listening to an old friend talk, about how he started off preferring white wine, grew over the years to prefer red and then some time later drifted back to white again, or about how he managed to trick a friend on his wedding night so he could overcome his fear of being unable to perform and consummate the marriage or how as he has grown older he has taken to wearing thicker and heavier hats to keep his head warm. It allows a for a remarkably intimate connection with somebody from a very different time.
The material is varied, the subject of the essay, like many a students' first attempts, simply a jumping off point for a long ramble interrupted by quotations. Over the years as he continues to write the essays become more confident and frequently longer, but they are bound together by his way of thinking about himself and his society. A way of thinking that often turns back to thinking about thinking in the broadest sense as in when I am playing with my cat, how do I know she is not playing with me.
This can give the sense that he is looking in on his society as a stranger. For example in his contrast between the crowds of people eager to see the savage cannibals brought over from Brazil with savagery of the ongoing wars of religion in his native France. Possibly this is not so surprising as we learn in another essay that his Father had him brought up by a German teacher of Latin with the intention that Latin should be his first language . The result of Montaigne's Father's decision was that his family, their retainers and tenants all had to themselves to learn at least some Latin in order to talk to the young Montaigne as a child. The impression is that he grew up as a foreigner in his own country.
This of course could come across as tragic but the effect is comic. Montaigne notes the peasants in his area are still using Latin names for tools, it is as though Montaigne's father involved them all in a great game, on the basis of a singular educational notion, that are all still playing years later. Something of this playfulness matures in the son into an openness that allows him to see the peculiarity of his own point of view and to appreciate how far it is shaped by where he happens to stand. Michel de Montaigne Sabahattin Eyüboğlu'nun muhteşem çevirisi ve derlemesiyle okuma şansı bulduğum Montaigne'in Denemeler / Essays eseri yazarın hayata dair düşüncelerini kendi tecrübeleriyle samimi bir dille paylaştığı kapağını her açtığınızda sizle konuşan tek kelimeyle mükemmel bir başucu başyapıtı. Gönül isterdi ki Eyüboğlu 1400 sayfalık tüm eseri bizlere çevirebilseydi; çünkü Denemeleri okurken nadir yaşadığım o kitabın bitmemesini istediğim hislerini tekrar yaşadım. Her okuduğumda hayata olan bakış açımı değiştiren eserde herhalde çizmediğim satır kalmadı. Homeros'tan Cicero'ya bir sürü edebi referans barındıran kitaptan Montaigne'in neden bu kadar yüce bir yazar olduğunu anlamamak mümkün değil. Felsefe alanında çığır açan samimi ve yalın bakış açısıyla kendine farklı bir yer edinen Montaigne'in diğerlerinin aksine kimseye bir şey kanıtlamama çabasına hayran kalıyorsunuz. Montaigne hayatı kendi için yaşıyor; doğruları kendi için arıyor ve öğreniyor; kitabı da kendi için yazıyor aslında. Çünkü bu hayat kendimize ait;, biz kendimizi sevmezsek, kendimize saygı göstermezsek ve dikkat etmezsek başkaları neden etsin. Denemeler kalbimde bambaşka bir yer etti benim. Tekrar tekrar okunması gereken gerçek bir başyapıt olmakla beraber umarım ülkemizde de tam versiyonunun kaliteli bir çevirisi raflarda yerini alır. Montaigne'i çevirebilmek için öncelikle Montaigne'i anlamak gerektiğine inanıyorum; bu yüzden de ona layık bir tam çeviriyi okuyabilecek miyiz açıkçası pek emin değilim.
03.12.2016
İstanbul, Türkiye
Alp Turgut
http://www.filmdoktoru.com/kitap-labo... Michel de Montaigne
Para que servem esses píncaros elevados da Filosofia, em cima dos quais nenhum ser humano se pode colocar, e essas regras que excedem a nossa prática e as nossas forças? Vejo frequentes vezes proporem-nos modelos de vida que nem quem os propõe tem alguma esperança de seguir ou, o que pior é, desejo de o fazer.
Ao pesquisar sobre Montaigne (na tentativa de melhor o entender e perdoá-lo pelos comentários pouco abonatórios sobre as mulheres) li que é considerado, por piada, o primeiro bloguista. Faz-me algum sentido pelo carácter dos textos filosóficos, mas de leitura acessível, que abrangem variados assuntos relacionados com o ser humano, as relações entre eles e a sociedade.
Escritos há mais de quatrocentos anos, estes ensaios continuam a manter actualidade (as pessoas não mudam muito...) e identifiquei-me em vários pontos com a sua forma de pensar, embora Montaigne entendesse que eu não os deveria ler. (*)
Não me considero uma feminista desvairada mas, caramba, não consigo não me sentir picada quando as mulheres são vistas como adereços para agrado dos homens; incapazes de sentimentos belos e puros como o Da Amizade (**); preguiçosas, fúteis, vaidosas e exploradoras dos maridos (***). Compreendo que era a postura da época mas, se Montaigne continua vivo ainda hoje pela sua modernidade de pensamento, não posso aceitar a sua visão obsoleta, mesquinha e negativa de metade da humanidade.
Apenas transcrevi algumas frases que justificam a estrela negativa; tudo o resto é cinco estrelas e teria que transcrever quase todo o livro.
(*) Se as mulheres prendadas de nascença me quisessem dar ouvidos, contentar-se-iam com fazer valer os seus dons naturais e próprios. (...) Que mais precisam que de viver amadas e honradas? (...) Se, no entanto, as incomodar ficarem atrás de nós seja no que for, e quiserem, por curiosidade, ter parte nos livros, é a poesia um entretenimento adequado às suas necessidades: é uma arte folgazã e subtil, adornada e palradora, toda ela prazer e exibição, como elas. Na parte da Filosofia, poderão respingar os argumentos que as ensinem a ajuizar dos nossos comportamentos e maneiras de ser, a defenderem-se das nossas traições, a regrar a impetuosidade dos seus próprios desejos e a suportar com resignação a rudeza de um marido, a importunidade dos anos e das rugas e outras coisas semelhantes. É esta, no máximo, a parte do saber que eu lhes destinaria.
(**)A capacidade normal das mulheres não está à altura de uma confiança mútua e recíproca como a de que se nutre esse santo liame [a amizade], nem tão-pouco a alguma delas parece ser assaz constante para sustentar o vínculo de um nó tão apertado e duradouro (...) não há nenhum exemplo de que o sexo feminino haja sido capaz de lá chegar.
(***) Em muitos lares, irrita-me ver o marido regressar pelo meio-dia, carrancudo e deprimido, do desassossego dos negócios, enquanto a mulher se acha ainda a pentear-se e a ataviar-se ao toucador. É ridículo e injusto que a ociosidade das nossas mulheres seja sustentada com o nosso suor e o nosso trabalho. Michel de Montaigne in me omnis spes est mihi yani diyor ki bütün umudum kendimde. 20 yıl önce falan okumuştum, hala aynı etkide çarpabilen nadir cümlelerden.
Michel de Montaigne so easy to read again and again. if you let him, montaigne will be your buddy for life. this is the great-great-great grandfather of the best blog on life you've read. Michel de Montaigne فسادِ قرن با همکاری فرد فردِ ما پدید می آید: کسانی با خیانت و کسانی با بی عدالتی یا بی دینی یا ستمگری یا حرص و آز یا درنده خویی، هر کس بر حسب توانِ خود؛ ضعیف ترین کسان با حماقت و بطالت و بیکارگی. و من در زمره ی اینانم
صفخه ی آخر 224
#
خواندن این گزیده برای همگان راهگشاست به گمانم. که مونتنی بنای کار را گذاشته است بر نقد خود. بر درخودفرورفتن و رفتن. این فرو رفتن اما با جدا شدن از خود پدید می آید. روزگار مونتنی، مانند روزگار ما فرو رفته در لجه ی لجن آلود تعصب ها و بی خردی هاست. انگار که آزاردهنده ترین است این برای او و سپس گوشه گیری اش و دور شدن اش و به خود برگشتن اش. بنابراین او خود را به نقد می کشد و خود را محکوم می داند تا آنچه را از بشر دانسته است(با خوانده های بسیارش و تفکر در نوشته ها و احوال خردمندان باستان تا زمانه ی خودش) پیش رو قرار دهد از راهِ خودش. نقد را از خود آغاز می کند تا این درس را بیاموزد که بنای ویرانی از درونِ فرد فردِ جامعه پدید می آید. نقدِ خود برای نقدِ احوال زمانه و چه چیزی هوشمندانه تر از این
بگویم که گویا کتاب یک بار بیشتر به چاپ نرسیده است و چه بسا یافتنش بسیار دشوار. اما پیشنهاد می کنم برای شناختِ آگاهانه و آشنایی دقیق تر با جستارهای مونتنی و خودش، کتابِ در باب دوستی و دو جستار دیگر با بازگردانِ جانانه و عیار بالای خانم دکتر قدکپور از انتشارات گمان را ابتدا بخوانید. در مقدمه ی آن کتاب شرحِ تمیزی از مونتنی و جستارهای او به دست داده شده است. و سه جستار بی کم و کاست در آن کتاب برای خواندن هست. تتبعات بیشتر به دل خواهد نشست پس از آن آشنایی، که تتبعات گزیده و چکیده ای ست از تمامِ سه جلد نوشته های مونتنی
مونتنی یک برهنگی روح و فکر و جان پدید می آورد خواندنش برای آدمیزاد. شاید برای ما فارسی زبان ها که دسترسی به مجموعه ی کامل نداریم داوری کردن چندان روا نباشد اما با همین اندک خوانده ها بسیار و بسیار می شود آموخت و ای کاش که به کار ببنیدیم آنها را
و حال پایان سخن اینکه، آن بالانشینانِ خیالِ خام برده از دانش و هوش و قدرت، ای کاش و فقط تنها ای کاش؛ کمی، آنی، اندکی چشم های نابینای روح خود را باز می کردند بر خردمندی و می دانستند که ژرفای جهالتهشان چگونه یک سرزمین را می تواند تا ژرف ترینِ تاریکی ها فرو اندازد. مردمان چگونه فرو می روند در تعفن و از بوی آن لذت می برند هر دم و چگونه آیندگان اگر بیایند بپذیرند بزرگی ی این نادانی ی شیراز بندی شده را؟ مکتوب و ثبت شده را؟ چگونه. و پرسش پایانی و بی پایان: چرا انسان این همه اصرار دارد به نادانی و تقدیسِ جهالت؟ به بی خبر بودن و ماندن در بی خبری؟ تن دادن به فقرِ فکر و سر در آخور دروغ زنان فرو بردن؟ آیا این از سرشت آدمی ست؟ آیا این سرنوشت بشر است؟ نادانی و نادانی و نادانی، آری هست آیا
خواندن مونتنی این خراش های عمیق و خون آلود و دردناک را هم بر جان دارد، اما مگر برای همین زخم ها نیست که نمی شود رها کرد. نمی شود سکوت کرد. نمی شود نشد
#
بعد که کتاب تمام شده بود و من می رفتم بندر که بروم کنارِ دریا و حالِ هوا خوب بود و این ترانه ی تا اندازه ای تازه را گوش می کردم از گروه بُمرانی به نام خارجی. و خیال می کردم که یک روز نه شاید دور و بی گمان نه ابدن نزدیک؛ دلم برات تنگ می شه. این را به خالو گفتم که داشت تورش را می کشید به قایق. صیدِ دیشب هیچ نداشته بود انگار. دستِ خالی. سیگار روی لب. و اتفاقن آفتابِ قشنگی هم می بارید
#
سپاس از دوستِ گودریدزی خانم رویا که انگیزه و سببِ گشتن، جُستن و خواندنِ تتبعات خوندن نوشته ی(ریوی یو) دقیق او هم بود بر کتاب
@
سپاس از آقای شادمان که نامه ها و بسته ها را هر روز جا به جا می کند و سپاسگزاری کردن از او برای تمامِ روز دلش را شاد می کند
@
سپاس از یک عصرِ پاییزِ دل انگیز که من کتاب را در قفسه ی کتابخانه ای متروک، دور از تمام آدمیزادها یافته بودم سرمست
سپاس از خنده های شبیه تر از شعر تو به غزل
1397/09/15 Michel de Montaigne Boşuna 'Montaigne-Denemeler' olmamış bu kitap. Yazıldığı çağ ve ismi itibariyle hep kasvetli, ağır bir şeyler beklemiş ve okumayı ertelemiştim. Türk eğitim sisteminde hemen karşınıza çıkarıldığı için yirmi sene kadar ertelemiş olabilirim okumayı. Yalın ve hala geçerli bir felsefenin aktarıcısıymış aslında. Neyse ki okuyarak bu kaybımı telafi ettim.
Michel de Montaigne
This work has been selected by scholars as being culturally important and is part of the knowledge base of civilization as we know it.
This work is in the public domain in the United States of America, and possibly other nations. Within the United States, you may freely copy and distribute this work, as no entity (individual or corporate) has a copyright on the body of the work.
Scholars believe, and we concur, that this work is important enough to be preserved, reproduced, and made generally available to the public. To ensure a quality reading experience, this work has been proofread and republished using a format that seamlessly blends the original graphical elements with text in an easy-to-read typeface.
We appreciate your support of the preservation process, and thank you for being an important part of keeping this knowledge alive and relevant. Montaigne: Essays
